Zoeken in collecties

Volgens Antonius Matthaeus, rechtshistoricus en hoogleraar rechten in Utrecht en Leiden, zou blijkens een oorkonde uit 1246 het klooster van de zakbroerders aan de Oudegracht in Utrecht in dat jaar gesticht zijn. Deze datering is echter twijfelachtig, aangezien deze oorkonde, naar later bleek, pas in 1286 uitgevaardigd werd. De vroegste werkelijk betrouwbare vermelding stamt uit 1267, toen de Utrechtse bisschop Hendrik I van Vianden de zakbroeders van Utrecht met een legaat begunstigde. Behalve hij, bedacht ook Aleid van Holland, zuster van Willem II van Holland, het klooster in haar in 1271 opgemaakt testament met een legaat. In 1274 werd bij het Tweede concilie van Lyon tot ontbinding besloten van de Orde van de boete van Jezus Christus, zoals de orde van zakbroeders officieel heette. De Utrechtse zakbroeders waren van mening, zo blijkt uit een in 1289 met het kapittel van Sint Marie te Utrecht gesloten verdrag, dat zij tegen betaling van huur toch in het klooster in Utrecht konden blijven wonen. Een jaar later, in 1290, verlieten ze echter alsnog om onbekende reden het klooster, dat echter niet lang leeg bleef staan. Al in hetzelfde jaar was het klooster al weer bewoond, nu door regulieren van het klooster Bethlehem bij Doetinchem. Het in het licht van de Reformatie door het stadsbestuur van Utrecht in beslag genomen klooster werd in 1582 door het Sint Elisabethsweeshuis in gebruik genomen. De aan de Twaalf Apostelen gewijde kloosterkapel, was nog tot 1800 in gebruik en stond bekend als de Weeskerk