Zoeken in collecties

Enkele Leuvense penitenten-recollectinen, waarvan hun convent al sinds 1696 bij de Reform van Limburg aangesloten was, vluchtten in 1798 naar Bataafs Brabant nadat zij uit hun door de Fransen geconfisqueerd klooster verdreven waren. Zij werden vergezeld door enkele Leuvense Augustinessen, in de volksmond Witte Vrouwen geheten, die eenzelfde lot beschoren was. Aanvankelijk verbleven de zusters op de pastorie van Bokhoven. Al na korte tijd vertrokken ze naar Waalwijk, waar ze een woning vonden in het dorp Besoijen, thans een wijk in de gemeente Waalwijk. De zusters wilden een pensionaat gaan houden, zoals ze dat lang in Leuven gedaan hadden. Dit binnen de ruimte, geboden door de constituties die opgesteld waren door de minderbroeder-recollect Petrus Marchant in de geest van zuster Maria Joanna van Jesus, grondlegster van de Reform van Limburg. Dit betekende dat het aantal pensionairen, die feitelijk “een soort postulanten” waren, slechts gering mocht zijn, hoogstens tien. Ter verwezenlijking van dit pensionaat hadden de zusters hun oog laten vallen op een even buiten Waalwijk gelegen kasteeltje, waarvan de eigenaar in Breda woonde. Om over het verwerven van dit kasteeltje te onderhandelen, vertrok een delegatie van twee zusters naar Breda. Onderweg werden zij door noodweer overvallen. Ze strandden toen in Dongen. Daar wist de plaatselijke pastoor de zusters te overreden zich te vestigen in het aan de Hoge Ham te Dongen gelegen herenhuis, Bollekens Slotje geheten. In 1801 vond dit zijn beslag. In 1802 werden hun constituties goedgekeurd. De zusters legden opnieuw geloften af, waarmee de officiële stichting van de nieuwe congregatie een feit was. Het herenhuis aan de Hoge Ham werd door nieuwbouw vervangen. De zusters legden zich toe op de opvoeding van en het onderwijs aan de vrouwelijke jeugd, op wijkverpleging en op hulp aan zieken, bejaarden, gehandicapten en sociaal zwakkeren. Daarvoor was het wel nodig hun aanvankelijk strenge contemplatieve leefwijze af te zwakken