Zoeken in collecties

Ridder Hugo van Buren stichtte in 1142 in Weerselo een religieus-idealistische leefgemeenschap. Ook in dat jaar schonk zijn neef, de edelman Hugo van Goor, hem de kerk van Weerselo, die toen nog niet zelfstandig, maar een kapel was die vanuit het kapittel van Oldenzaal bediend werd. In 1152, werd de gemeenschap opgenomen in de benedictijner orde en werd Hildebrand, prior van de benedictijnenabdij Sint-Paulus te Utrecht, tot abt gewijd. Het klooster, dat evenals de Sint-Paulusabdij de Siegburger observantie volgde, was het eerste dubbelklooster van Overijssel. In 1162 schonk de Utrechtse bisschop Govert van Thenen (1156-1178) aan het klooster, om gezien zijn groei over meer inkomsten te kunnen beschikken, de kerk van Ootmarsum met al haar goederen, die echter later weer uit handen gegeven moesten worden. Na verloop van tijd ontstonden er spanningen in de gemeenschap, waarvan de vrouwelijke religieuzen in aantal de mannen overtroffen. De nonnen kozen in 1235 hun eigen priorin, hun eigen leefregels en stelden zich onder de geestelijke leiding van de proost van de kapittelkerk in Oldenzaal. Met het tussen 1235 en 1282 vertrekken van de overgebleven monniken naar de Sint-Paulusabdij te Utrecht voltrok zich de overgang van een dubbelklooster naar een vrouwenklooster, dat in de 14e  en 15e eeuw geleidelijk overging naar een stift van adellijke vrijgezelle dames waar de kloosterregels van gehoorzaamheid en kuisheid, maar niet de verplichting van armoede en clausuur golden. Bij de Reformatie gingen de stiftsdames vrijwel allemaal over naar de gereformeerde kerk en werd het een protestants stift. In 1795 werden de stiftsgoederen bij besluit van de voorlopige regering van Overijssel onder de hoede van het gewest geplaatst. Na die datum werden er geen nieuwe stiftsdames meer aangenomen. De overgebleven stiftdames kregen tot hun dood een toelage uitgekeerd. Pas rond 1800 werd het stift formeel ontbonden. Sinds 1973 is het gehele voormalige stiftscomplex beschermd dorpsgezicht