Zoeken in collecties

De Orde van Tempeliers werd in 1118 opgericht door Hugues de Payens die met acht of negen andere ridders aan de aartsbisschop van Jeruzalem de gelofte aflegde om de pelgrims en route naar het Heilige Land te beschermen. De leden van deze orde, die de geloften van armoede, zuiverheid en gehoorzaamheid aflegden, leefden volgens strenge regels. Nieuwe leden moesten al hun bezittingen aan de orde afstaan en waren aan strikte kledingregels gebonden. Na de oprichting bood Bouwdewijn II , de toenmalige koning van Jeruzalem, de orde onderdak in zijn paleis op de Tempelberg, waaraan de orde de naam tempeliers ontleende. Spoedig na de oprichting reisde Hugues de Payens naar Europa om ridders te rekruteren en om steun te krijgen van de Europese vorsten. De orde groeide uit tot een orde met veel gezag en invloed die grote rijkdom wist de vergaren. Daarbij trok de orde de aandacht van Bernhard van Clairvaux, die van grote invloed is geweest op de Orde der Tempeliers, waarvan de grondregel gebaseerd was op die van de Orde der Cisterciënzers. In 1129 werd tijdens het concilie van Troyes deze grondregel officieel goedgekeurd. Toen in 1291 Akko, de hoofdstad van de overgebleven christelijke gebieden in het Heilige Land viel, werd de hoofdzetel van de orde verplaatst naar Cyprus. In de jaren daarna raakte de orde in verval en werd de orde beschuldigd van ketterij, godslastering en sodomie. Dit werd door de Franse koning Filips de Schone aangegrepen om de orde te gronde te richten. In 1307 liet hij een arrestatiebevel uitgaan voor de gehele orde, waarvan hij bezittingen vorderde en landerijen verkocht. In 1312 werd de Orde der Tempeliers tijdens het concilie van Vienne officieel ontbonden. In Nederland kende de orde de commanderij Ter Brake, gesticht in 1144 en de commanderij in Zaamslag, waarvan de oorsprong vermoedelijk voor 1200 dateerde. Beide commanderijen werden in 1312 in lijn met het tijdens het concilie van Vienne genomen besluit ontbonden en aan de Johannieters overgedragen