Zoeken in collecties

Enkele celibataire vrouwen gingen in 1690 in Grubbenvorst samenwonen om een aan God toegewijd leven te leiden. In 1708 werden ze in die plaats eigenaressen van een huis, Bisweide genaamd. Met spinnen, hekelen en bleken van linnengoed voorzagen ze in hun onderhoud. Naast het verplegen van krankzinnigen legden zij zich ook toe op het geven van onderwijs aan meisjes, waarvoor zij een pensionaat stichtten. De aldus samenlevende vrouwen werden in de volksmond Marollen genoemd. Waren ze werkelijk Maricollen, waarvan Marollen een verbastering was, dan zouden ze als reguliere tertiarissen van de Derde Orde van de Karmel de regel van de H. Theresia van Avila volgen. Hiervan was geen sprake. Hun gemeenschap, die ook wel als “Associatie der Geestelijke Dochters van Bisweide" werd aangeduid, kende haar eigen regel, verankerd in de in 1719 goedgekeurde constituties. Deze constituties spraken niet van het afleggen van de gebruikelijke geloften van armoede, zuiverheid en gehoorzaamheid maar slechts van een vast voornemen om overeenkomstig deze geloften te leven. Voorts stond het geheel vrij het lidmaatschap van de Associatie op te zeggen en uit te treden bijvoorbeeld om te trouwen. Door de toename van het aantal zusters, maar vooral door de enorme stijging van het aantal leerlingen, waren er door de jaren heen meerdere uitbreidingen van de gebouwen nodig. Onder meer doordat de zusters niet als religieuzen aan te merken waren, aangezien zij geen geloften aflegden, en zij zich met hun werk voor de maatschappij nuttig betoonden, liet het in 1812 door Napoleon uitvaardigde supprimatiedecreet, hen ongemoeid. Op grond van de Krankzinnigenwet van 1841 werd Bisweide in 1843 als "bewaarplaats voor krankzinnigen" erkend. Na 1850 liep het aantal patiënten echter terug. Mede hierdoor, maar ook door de afname van het aantal intredingen, waardoor de communiteit dreigde uit te sterven, werd besloten Bisweide te verenigen met het ursulinenklooster Jerusalem te Venray. Dit vond in 1859 zijn beslag