Zoeken in collecties

Rond 1245 stichtte Sophia, hertogin van Brabant, in Luik een gasthuis waar jongens studeerden en gevormd werden. Dit gasthuis werd al spoedig “maison des Bons-Enfants” genoemd. Toen de tot de Orde van het Heilig Graf van Jeruzalem behorende sepulcrinessen in 1496 dit gebouw betrokken, werden zij “soeurs des bons enfants” of ook wel “bonnefanten” genoemd. Deze laatste naam behielden zij toen de sepulcrinessen in 1626 toestemming kregen zich in Maastricht te vestigden. Zij stonden onder bescherming van de infante Isabella, landvoogdes van de Zuidelijke Nederlanden. Zij schonk hen voor de bouw van hun klooster een stuk grond, gelegen tussen de Tongersestraat en de Jeker in de omgeving van Lenculen. Toen in 1629 de goedkeuring door koning Philips III van Spanje volgde, betrokken een zestal zusters een jaar later vanuit Visé het klooster in Maastricht. De zusters legden zich voornamelijk toe op het geven van onderwijs aan meisjes uit de betere standen. Nadat de Staatse troepen onder leiding van Frederik Hendrik in 1632 Maastricht hadden ingenomen, nam een achttal zusters, waaronder hun overste, de wijk naar Luik. In 1672 ontstond er in het Maastrichtse Bonnenfantenklooster tot driemaal toe brand, die het gebouwencomplex grotendeels in as legde. Pas in 1686 liet de financiële situatie van de zusters het toe over te gaan tot herbouw van het klooster, die in 1696 gereed kwam. Het herstel van de kerk verliep nog trager. Pas in 1710 kon deze weer in gebruik genomen worden. In 1794 werd Maastricht ingenomen door de troepen van de Franse Nationale Conventie. In 1798 werd het Bonnefantenklooster door de Franse revolutionairen opgeheven, hetgeen overigens voor nagenoeg alle andere geestelijke instellingen In Maastricht al twee jaar eerder het geval was. Het klooster ging toen als kazerne dienst doen. Na de restauratie in 1947-1950 werd in een deel van het complex het Bonnefantenmuseum ondergebracht. In 1979 werden de gebouwen door de Universiteit van Maastricht in gebruik genomen