Zoeken in collecties

Tussen 1226 en 1246 werden de zusters van het norbertijner dubbelklooster van Averbode verplaatst naar de bij het Limburgse dorp Neer gelegen “Curtis Cheijserbosch”, die tot dan toe als uithof van voornoemd dubbelklooster gefungeerd had. Het convent hier, dat de naam Keizerbosch kreeg, leidde aanvankelijk een armoedig bestaan, zo zeer dat de zusters bij paus Gregorius hun nood klaagden. Daarop werden zij geholpen door zowel de heren van Ghoor als de graven van Horn, die Keizerbosch als hun familiekerk beschouwden en waar velen van hen begraven werden. De landerijen en hoven in bezit van Keizerbosch werden veelal verworven als erfdeel van de tot het convent toegelaten, van uitsluitend adellijke families afkomstige dochters. Allengs geraakte Keizerbosch in geestelijk en moreel verval. Zo werd onder meer de clausuur afgeschaft. De pogingen om het convent te hervormen, liepen op niets uit. In 1617 verklaarden enkele zuster openlijk de hervorming niet te aanvaarden. Ze verlieten daarop het klooster onder de toezegging van een lijfrente en behoud van hun inboedel. Een nieuwe priorin met nog twee zusters uit het Vlaams-Brabantse klooster van Gempe maakten toen een nieuwe start. Bij de kerk uit 1472 werd een toren gebouwd en aan de kloostergebouwen werden de nodige herstelwerkzaamheden uitgevoerd. Nadat Hessische huurtroepen het klooster in 1645 hadden geplunderd, werd een gracht rond het kloosterterrein gegraven. In 1797 werden de proost en de kapelaan met de priorin en dertig zusters uit het klooster verdreven door de Fransen, die bij wet van 1 september 1796 alle geestelijk lichamen en inrichtingen hadden opgeheven en hun roerende en onroerende goederen als nationaal bezit hadden verklaard. De verdreven kloosterbewoners namen de wijk naar Deurne, maar gingen spoedig daarna uiteen. In 1798 werd Keizerbosch publiek verkocht. De gebouwen, waaronder de kerk, werden grotendeels afgebroken. De vleugel met de verblijven van de proost en de priorin werden als landhuis ingericht