Zoeken in collecties

Het initiatief voor de bouw van het dominicanenklooster in ‘s-Gravenhage werd genomen door de generaal van de orde, Thomas Paccaroni van Fermo, toen hij in 1403 in de Nederlanden verbleef. Eerder al hadden graaf Albrecht van Beieren en diens gemalin Margareta van Kleef gronden voor de bouw van dit klooster geschonken. Eveneens in 1403 had de abt van de norbertijnen in Middelburg, die het patronaatsrecht over de Haagse parochie bezat, toestemming gegeven om aldaar een nieuw convent van dominicanen te vestigen. Met de bouw van het klooster en vermoedelijk ook van de kerk werd in 1403 begonnen. Het klooster behoorde aanvankelijk tot de provincie Saxonia. In 1457 sloot het zich aan bij de “Congregatio Hollandiae”, een hervormingsbeweging van de orde van de Dominicanen, die een striktere observantie voorstond. In 1515 werd het bij de provincie Germania Inferior gevoegd. Bij de beeldenstorm in 1566 leden klooster en kerk veel schade. Vanwege het geuzengeweld verlieten de dominicanen in 1572 hun klooster, maar toen in 1573 de Spanjaarden weer terugkeerden, volgden de dominicanen hen in 1574. Aan het einde van dat jaar hadden ze hun klooster echter al weer verlaten. Nu definitief. De kerk werd eigendom van de Staten van Holland. Die wilde de kerk voor afbraak verkopen. Door hevige protesten van de inwoners werd dit voorkomen. Vanaf 1588 fungeerde het schip als paardenstal en het koor van 1589 tot 1665 als geschutsgieterij. Zonder koor was de kerk sinds 1617 in gebruik voor de eredienst van de contra-remonstranten en tijdens de regering van Lodewijk Napoleon als kerk voor de Waalse Gemeente. Het klooster werd in 1576 door de Staten van Holland verhuurd aan de magistraat van ’s-Gravenhage, die het beschikbaar stelde aan het St. Nicolaas Gasthuis. In 1583 werd het klooster bijna geheel gesloopt. Door een grote ontploffing in 1690 van in de kerk opgeslagen munitie bleef er slechts een muur van het klooster staan, die verwerkt werd in de huidige nieuwbouw aldaar