Zoeken in collecties

De vestiging van het dominicanenklooster in Leeuwarden zal enkel jaren vóór 1245, toen dit klooster door de orde canoniek erkend werd, hebben plaatsgevonden. De stichters en de daaropvolgende begunstigers waren wel bijna zeker Kempo Cammingha en Ernst Cammingha, die tot de hoogste Friese adel behoorden. Het klooster, waarvan, evenals van de kerk, niet duidelijk is aan wie het toegewijd was, behoorde aanvankelijk tot de provincie Teutonia. Het werd in 1303 evenwel bij de toen opgerichte provincie Saxonia gevoegd. In 1476 sloot het zich aan bij de “Congregatio Hollandiae”, een hervormingsbeweging van de orde van de Dominicanen, die een striktere observantie voorstond. Bij de oprichting van de provincie Germania Inferior in 1515 werd het bij deze provincie ingedeeld. De beeldenstorm in 1566 ging aan klooster en aan de uit de 13e eeuw daterende kerk zonder plunderingen en vernielingen voorbij. Toen Rennenberg, stadhouder van Groningen, Friesland, Drenthe en Overijsel, in 1577 bij de strijd tegen de Spanjaarden zijn intocht in Leeuwarden hield, kondigde hij er de religievrede af. De kerk van de dominicanen werd daarbij aan de protestanten toegewezen. De dominicanen werden toen gedwongen om zich vanaf augustus 1578 voor het houden van hun erediensten tot het koor van de kerk te beperken. Reeds enkele maanden later vond er een beeldenstorm plaats, waarbij het klooster en de kerk veel schade leden. In 1580 leidde de toenemende macht van de hervormden ertoe, dat het Spaanse legioen uit de stad verdreven werd. Er kwam toen een verbod op het uitoefenen van de katholieke godsdienst. Dit betekende het einde van het dominicanenklooster in Leeuwarden