Zoeken in collecties

In zijn in 1335 opgemaakte testament bepaalde Willem van den Bossche, heer van Erp, dat zijn domein “De Nootboom” in ’s-Hertogenbosch, dat aan de Hinthamerstraat lag en zich langs de Clarastraat uitstrekte, bestemd moest worden voor het op dit domein vestigen van een clarissenklooster. Theodoricus van Horne, heer van Cranenberg, die door Willem van den Bossche als executeur testamentair was aangewezen, kreeg in 1348 van paus Clemens VI voor het stichten van dit klooster toestemming. Vier jaar eerder had hij op voornoemd domein al een kerk laten bouwen. In 1349 namen de eerste clarissen hun intrek in het nieuwe klooster. De Bossche clarissen behoorden tot de urbanisten, die het principe huldigden, dat het bezit van roerende en onroerende goederen niet strijdig is met het armoede-ideaal, één van de grondbeginselen van de regel van Sint Clara. Gezien dit principe werden ze “rijke claren” genoemd. In 1629 werd ‘s-Hertogenbosch door Frederik Hendrik ingenomen. De clarissen mochten in hun klooster blijven wonen. Wel gold het verbod geen novicen meer aan te nemen. Het convent was daardoor tot uitsterven gedoemd. In 1647 verzochten de zusters de magistratuur hen toe te staan zich in het buitenland te vestigen. De toestemming hiervoor kregen ze in 1650. Ze verlieten toen de stad. Allereerst vonden ze onderdak bij de clarissen van Boxtel. Daar konden ze echter niet blijven. Na enige omzwervingen vestigden zij zich in 1654 in Mechelen. Daar werden ze in 1783 op last van Keizer Jozef II verdreven. Het grootste deel van de zusters vond toen onderdak in het Begijnhof van Mechelen. Het resterende deel vertrok naar een clarissenklooster in Frankrijk. Tussen 1872 en 1879 lieten karmelietessen op het terrein, waar het clarissenklooster stond, een nieuw klooster bouwen. Van 1971 tot 1980 werd dit klooster gebruikt voor de huisvesting van Spaanse gastarbeiders. In 1980 werd het toen leegstaande klooster gekraakt. In 1984 werd het tenslotte tot wooneenheden en bedrijfsruimten verbouwd