Zoeken in collecties

Buiten de stadsmuren van Veere stond op de Zanddijk tussen het Singeltje en het Smidspad in de middeleeuwen een huis van de Duitse Orde, dat al in 1282 vermeld werd. In 1461, schonk Hendrik II van Borselen, heer van Veere, dit tot zijn eigendom behorend huis, dat toen al meer dan een eeuw leegstond, met het bijbehorende perceel aan een gemeenschap van tertiarissen onder de voorwaarde, dat het als klooster voor clarissen dienst zou gaan doen. In 1462 werd vervolgens zowel op zijn verzoek als op verzoek van de stad Veere in dit huis een aantal clarissen uit Antwerpen gehuisvest. Paus Sixtus IV gaf voornoemde tertiarissen in 1478 toestemming om naar de clarissenorde over te gaan. Dit op voorwaarde dat de tertiarissen, die deze overgang niet wensten, in het klooster, dat de naam Nazareth had, met behoud van hun eigen regel konden blijven wonen. De tertiarissen, die toen tot de clarissenorde gingen behoren, werden “arme claren” genoemd. Ze volgden de Eerste Regel van Clara van Assisi, die volledige bezitloosheid gebood. De beeldenstorm in 1566 bleef beperkt tot de schade toegebracht aan een crucifix en enkele beelden. In 1572 werd het klooster door de watergeuzen geplunderd en in brand gestoken. De clarissen vonden toen een toevlucht in een schamele woning in de stad. Ze verbleven hier twee maanden in erbarmelijke omstandigheden. Daarna bracht een schipper ze naar Antwerpen waar ze in het clarissenklooster aldaar onderdak vonden. Toen na negen jaar Antwerpen ook in Staatse handen viel, vertrokken ze naar Grevelingen in het noorden van Frankrijk en vandaar naar Sint-Omaars in de provincie Artois, waar Filips II voor hen een klooster liet bouwen. De enkele in Veere achtergebleven zusters ontvingen na verloop van tijd van stadswege alimentatie uit de opbrengsten van de in beslag genomen kloostergoederen