Zoeken in collecties

In Maastricht zou in 1221 een gemeenschap van bogaarden zijn ontstaan die uit vrome mannen bestond die een godsdienstig leven wilden leiden. Ze droegen geen kloosterhabijt en voorzagen met weven, lakenbereiding, schrijven en boekbinden in hun levensonderhoud. Ook bedelen vormde een bron van inkomsten. Tevens gaven zij tot 1765 onderwijs in Latijn en Nederlands. Sinds omstreeks 1250 woonde de gemeenschap in een huis, dat aan de Witmakersstraat lag. Van het Onze Lieve Vrouw-kapittel kregen zij een kapel ter beschikking. Deze kapel werd tot kerk uitgebreid. Met de werkzaamheden daarvoor werd in 1268 begonnen. De gemeenschap nam de derde regel van Sint Franciscus aan. Of dit in 1346 of in 1359 plaats had, is niet duidelijk. Tevens schaarde het aan de heilige Bartholomeüs en de heilige Michaël toegewijde convent zich in 1447 onder het Kapittel van Zepperen. Het door de broeders verhandelen van door hen vervaardigd textiel bracht hen voortdurend in conflict met het lakenweversgilde, dat tegen de zin van de broeders wist te bereiken dat zij onder de gildebepalingen kwamen te vallen. De pogingen, die de broeders toen ondernamen om daar onder uit te komen, hadden uiteindelijk in de zeventiende eeuw succes. Het convent werd in 1796 opgeheven. Het telde toen nog 15 broeders. Het gehele kloostercomplex werd vervolgens gesloopt om voor woningbouw plaats te maken