Zoeken in collecties

Het Sint Elisabethconvent in Huissen werd in 1448 door Gerrit Negeler uit het Fraterhuis te Doesburg gesticht in een woning, die voor dat doel door Hadewich van Rijsswyck, weduwe van Gerrit van Rijsswyck, geschonken was. Voor deze stichting, die “in den trant van die te Kleef en te Calcar” diende te geschieden, verleende hertog Adolf van Kleef in datzelfde jaar zijn toestemming. Behalve dat hij het convent van alle lasten en schattingen onthief, verleende hij de zusters verlof tot het bouwen van een kapel en tot het aannemen van de derde regel van Sint Franciscus. Een jaar later hechtten zowel de pastoor van de parochie Huissen als de bisschop van Utrecht hun goedkeuring daaraan. In het voorjaar van 1493 werd het klooster geteisterd door een hevige brand. De schade werd toen hersteld. Na het overlijden in 1609 van de laatste hertog van Kleef kwam het land van Kleef en daarmee ook Huissen in het bezit van de keurvorst van Brandenburg. Huissen kreeg toen een protestant stadsbestuur. De bevolking bleef echter merendeels katholiek. Huissen, met het Sint Elisabethsconvent als centrum, groeide toen uit tot een vrijplaats voor de katholieken in Gelderland. In 1795 trokken de Fransen, met wier komst het oude regime viel, over de bevroren Waal de Over-Betuwe binnen. Het Sint Elisabethsconvent heeft toen tijdelijk als lazaret dienst gedaan. De Franse overheersing resulteerde erin dat het convent in 1811 bij decreet van Napoleon opgeheven moest worden. De gebouwen en de daarbij behorende tuinen werden in 1823 bij koninklijk besluit aan de Nederlandse Hervormde Gemeente geschonken met het recht om de gebouwen voor afbraak te verkopen. Dit laatste heeft kort daarna plaats gehad