Zoeken in collecties

Het Sint Michielsconvent in Kampen, ook wel het klooster Op den Oord genoemd, stond in Brunnepe buiten de stadsmuren. Het vond zijn oorsprong in een gemeenschap van vrouwen, die zich daar gevestigd hadden om er een gemeenschappelijk leven te leiden. Deze gemeenschap, die al in 1339 genoemd werd, trad vóór 1423 toe tot de derde orde van Sint Franciscus. In 1424 was het convent verwikkeld in een conflict met het ook in Kampen gelegen Agnesconvent, dat zo hoog opliep dat het stadsbestuur besloot in te grijpen. Zo moest het aantal zusters, dat het Sint Michielsconvent mocht opnemen op 28 worden teruggebracht. Ook moesten de economische activiteiten worden ingeperkt. Voorts werd het het convent verboden een eigen kapel te hebben. De zusters waren dan ook voor kerkbezoek op de parochiekerk aangewezen en vormde daarmee eveneens een opzettelijk obstakel op de weg naar verzelfstandiging van het convent. Toen de bisschop aan de convent de kerkelijke vrijheid verleende, had het stadsbestuur daaraan geen boodschap. In 1445 vaardigde het stadsbestuur een nieuwe ordonnantie uit. Opnieuw werd het aantal linnengetouwen ingeperkt, mochten de zusters geen andere orde aannemen en mochten ze zich zonder toestemming van de Raad niet laten besluiten. Het maximum aantal zuster werd toen op 60 vastgesteld. Wel mocht het convent een eigen kerk met kerkhof hebben, maar de liturgische activiteiten moesten, enkel uitzonderingen daargelaten, achter gesloten deuren plaatsvinden. In 1571 verzette het convent zich met andere tertiarissenconventen tegen de beslissing van Paus Pius V om het Kapittel van Utrecht, waarvan het al in 1424 deel uitmaakte, onder de jurisdictie van de minderbroeders te stellen. Toen het klooster in 1581 door de stad geseculariseerd werd, besloot het stadsbestuur alle religieuze gebouwen die zich buiten de stad bevonden te laten afbreken. Dit besluit werd, voor wat de gebouwen van het Sint Michielsconvent betreft, echter pas ergens tussen 1589 en 1596 ten uitvoer gebracht