Zoeken in collecties

Na daartoe toestemming verkregen te hebben van de pastoor van de Vrouwekerk, die toen Onze Lieve Vrouwenkerk heette, stichtten Heilwich Pietersdochter en Margriet Simonsdochter in 1398 in Leiden een gemeenschap van zes vrouwen, die gingen samenwonen in het huis van Margriet Simonsdochter, dat achter de voormelde kerk stond. Uit 1402 dateert de vroegste vermelding van deze gemeenschap als convent van de derde orde van Sint Franciscus. In 1404 werd het convent verplaatst naar de Maredijk. Omdat het terrein daar te nat en ongezond bleek en de ligging in tijd van oorlog te gevaarlijk was, kreeg het convent in 1458 van hertog Philips van Bourgondië, onder wiens bescherming het stond, verlof het klooster over te brengen naar Roomburg, gelegen in het ambacht Zoeterwoude. Doordat het convent zich onderwierp aan de ordonnantie van Philips van Bourgondië, waarin onder meer de omvang van de kloosters en hun minimaal benodigde inkomen werd geregeld, verkreeg het in 1459 bepaalde voorrechten, waaronder het lakenweven voor eigen gebruik en het linnenweven ook voor verkoop. Eveneens in 1459 werd met de pastoor van Leiderdorp, onder wiens parochie het convent viel, een overeenkomst gesloten, waarbij de zusters, zodra zij verhuisd zouden zijn, verzekerd waren van het recht op een eigen kerk en kerkhof naast enkele andere rechten. Na toestemming van de paus in 1460 werd in 1463 met de bouw begonnen en kreeg de verplaatsing uiteindelijk in 1464 zijn beslag. Het klooster, dat het Sint Magarethaconvent heette, werd vanaf toen gewoonlijk Roomburg genoemd. Het aanvankelijk arm klooster wist in de loop der jaren zijn bezittingen en daardoor zijn inkomsten dusdanig te vergroten, dat het vanaf het eind van de 15e e eeuw in grote welvarendheid verkeerde. Het klooster, dat veel van de beeldenstorm in 1566 te lijden had, was reeds in 1572 geheel vervallen. De goederen van het convent werden in 1575 door de Staten van Holland aan de Hogeschool toegekend voor het onderhoud van de hoogleraren