Zoeken in collecties

Het klooster Enigheid in Nijmegen was tussen de Houtstraat en de Grote Markt gelegen. Het vindt zijn oorsprong in een begijnhuis, dat de naam Enigheid had, welke naam al in 1433 in de archieven voorkwam. Waar dit begijnhuis stond en wanneer en door wie het gesticht werd is niet met zekerheid te zeggen. Mogelijk ontstond het in één van de eerste decennia van de 15e eeuw in een huis dat lange tijd door vicarissen van de St. Stevenskerk bewoond was. In dat geval zijn zij dan als de stichters van onderhavig begijnhof aan te wijzen. Een andere mogelijkheid is dat een zekere Ude die Boeze de stichter was. Hij had het destijds het terrein aan de Houtstraat/Grote Markt in bezit waar later het klooster Enigheid gevestigd was. Aangezien de zusters van dit klooster onder toezicht stonden van de overste van de Keulse provincie der minderbroeders is het waarschijnlijk dat zij de derde regel van Sint Franciscus aannamen. In de bronnen kan hiervan echter geen bevestiging gevonden worden. Klooster Enigheid was maar een kleine gemeenschap, waarvan het kloostercomplex beperkt van omvang zal zijn geweest. Vermoedelijk kende het convent in de late 15e en de vroege 16e eeuw zijn grootste bloeitijd. In 1568 werd besloten dat de zusters het klooster zouden verlaten om zich te voegen bij de zusters van het klooster Groesbeekhof, dat tussen de Papengas en de Begijnenstraat in Nijmegen gelegen was. Door niet te achterhalen omstandigheden werd dit besluit eerst in 1587 ten uitvoer gebracht. Na 1587 heeft het gebouwencomplex van klooster Enigheid nog als toevluchtsoord gediend voor de clarissen van het klooster Clarenkamp in Wamel. Toen bij de Reductie van Nijmegen in 1591 de stad in handen viel van de protestanten werd het convent opgeheven. Het kloostercomplex kwam toen in handen van de stad. Het werd vervolgens voor verschillende woondoeleinden beschikbaar gesteld. Zo zouden de schoolmeesters van de Latijnse school er hebben gewoond. Eind 18e of begin 19e eeuw werd het complex afgebroken