Zoeken in collecties

Het Sint Ceciliaconvent in Vlaardingen, dat aan de tegenwoordige Waalstraat lag, werd voor het eerst in een oorkonde uit 1468 genoemd. Het convent, dat waarschijnlijk uit een gemeenschap van samenlevende devote vrouwen is ontstaan, behoorde tot de derde orde van Sint Franciscus. Uit de weinig bewaard gebleven archiefstukken is niet op te maken of het tevens bij het Kapittel van Utrecht aangesloten was. Het convent stond onder toezicht van de observante minderbroeders, zo blijkt uit de reeds genoemde oorkonde van 1468. De leiding van het convent berustte bij een mater of moeder. Ook was er een pater aan het klooster verbonden, die een eigen woning had in de voormalige Paterstraat. Over het aantal zusters van het convent zijn geen gegevens bekend maar zal zich waarschijnlijk tussen 10 en 40 bewogen hebben. De inkomsten van het convent werden voor een belangrijk deel verkregen uit de opbrengsten van verpachte landerijen. In 1557 kreeg het convent van zowel de landsheer Philips II als van de bisschop van Utrecht, George van Egmond, toestemming uit Vlaardingen te vertrekken om zich te verenigen met de tertiarissen van Sint Claraconvent in Leiden, dat ook wel Nazareth of Grauwe Zusters genoemd werd. Reden voor vertrek was hun armoede. Ze konden geen pater meer onderhouden. Behalve het Sint Ceciliaconvent stond er in Vlaardingen nog een klooster. In 1465 verleende de Utrechts bisschop aan de zusters van dit convent, die de derde regel van Sint Franciscus volgden, toestemming om over te gaan tot de orde van Sint Augustinus. Met goedkeuring van zowel de landsheer, Philips van Bourgondië, als de bisschop van Utrecht, David van Bourgondië, vestigden de zusters zich een jaar later in Rijswijk. In de literatuur doet de opvatting wel opgeld, dat een aantal van voormelde zusters trouw bleven aan de derde regel van Sint Franciscus en niet meeverhuisden naar Rijswijk, maar in Vlaardingen bleven wonen en vanaf 1467 het hierboven bedoeld Sint Ceciliaconvent aan de Waalstraat vormden