Zoeken in collecties

De vroegste vermelding van Heer Hendrikshuis dateert uit 1403. Toen kochten Hille Sonderlants en Fye van Rede twee halve huizen, aan beide zijden van de Lokenstraat in de Nieuwstad. De andere helft van deze twee huizen werd door Griete Wolfs en haar dochters Elisabeth en Katherine gekocht. Dat dit op dezelfde dag gebeurde, duidt erop, dat er tussen beide transacties verband bestond. De benaming Heer Hendrikshuis komt van Hendrik van Heusden, die in 1408 tot aan zijn dood in 1447 de leiding kreeg over het convent, dat ook wel naar voornoemde Griete Wolfs Wolfshuis genoemd werd. In 1408 werden ten overstaan en met toestemming van richter en schepenen van Zutphen de statuten voor het huis vastgesteld. Een zeer belangrijk punt in deze statuten was, dat de zusters beloofden afstand te doen van al hun bezittingen ten gunste van het convent. Hieruit blijkt, dat het Heer Hendrikshuis geen begijninstelling was, maar een huis van zusters des gemenen levens. In 1411 kreeg het convent het voorrecht een draagbaar altaar te hebben, met gesloten deuren de mis op te dragen en een eigen biechtvader te kiezen. Deze voorrechten werden pas in 1430 door de Utrechtse bisschop Zweder van Kuilenburg bevestigd. Het convent nam de derde regel van Sint Franciscus aan, hetgeen voor het eerst in 1447 vermeld werd. Ook schaarde het zich onder het Kapittel van Utrecht. Het ging het convent voor de wind. Het conventscomplex werd steeds verder uitgebreid door aankopen en schenkingen van huizen. Landerijen werden gekocht en tienden verworven. In het begin van de zestiende eeuw verslechterde de financiële situatie echter aanmerkelijk en nam vanaf het jaar 1572 door oorlogsgeweld en later als gevolg van de tweede Spaanse bezetting dramatische vormen aan. Voorts sloeg de vergrijzing toe. In 1595 telde het convent nog tien zusters. In 1621 verlieten de laatste twee zusters de kloostergebouwen, die in 1625 betrokken werden door het Gasthuis, dat vanaf dat jaar bekend stond als het Oude en Nieuwe Gasthuis