Zoeken in collecties

Stichter en grote weldoener van het kartuizerklooster Sint-Bartholomeusdal bij Delft was Frank van Borsselen, graaf van Oostervant, oudste zoon van Floris van Borsselen, heer van Sint-Maartensdijk, en laatste echtgenoot van Jacoba van Beieren. In 1470 namen de eerste monniken uit Herne en Gent hun intrek in het klooster, dat opgetrokken werd op een plek buiten de Waterslootpoort, vandaag ongeveer ter hoogte van de Kluizenaarsbocht. In 1471 werd het klooster in de orde geïncorporeerd. Simon van der Schueren, een Leuvens alumnus en Gents profes, was rector (1470) en eerste prior (1470-1480). Grote verliezen leden de kartuizers zowel bij de overstromingen in de jaren 1530 en 1532 als bij een grote stadsbrand in 1536. In de tweede helft van de zestiende eeuw verbeterde de situatie evenwel. Enkele gebouwen konden toen worden vernieuwd. Onder het aanhoudende geweld moesten de monniken in 1571 hun intrek nemen in een refugiehuis binnen de stadsmuren. Om te voorkomen dat de geuzen voor een aanval op de stad van de kloostergebouwen gebruik konden maken, werden deze in 1572 gesloopt. Nadat op 19 juli 1572 Delft was overgegaan naar de zijde van de Prins, gaf de prior de broeders verlof elk voor zich een veilig heenkomen te zoeken. Onder hen was ook Justus van Schoonhoven, die in 1556 zijn intrek in de Delftse kartuize nam, er priester gewijd werd en in het bijzonder belast was met de zorg voor de kerk en al wat daartoe behoorden. Hij wilde naar Utrecht vluchten, maar werd verraden. Vervolgens werd hij naar Brielle gevoerd, waar hij op 31 juli 1572 opgehangen werd. Hij wordt wel als martelaar beschouwd en "Salige Joost" genoemd, hetgeen echter nooit een officieel kerkelijke bevestiging gekregen heeft