Zoeken in collecties

Al in 1477 blijken er al plannen te hebben bestaan voor een kartuize in de omgeving van Kampen. Voor de stichting daarvan legateerde in dat jaar priester Evert ten Acker drie akkers te Kamperveen en werd door burgemeester Bartelt van Wilsem en schepen Lubbert Peterssz. namens het stadsbestuur van Kampen de vereiste toestemming verleend. Het duurde evenwel nog tot 1485 voordat de stichting van de kartuize, ten tijde waarvan de voormalige prior van Nieuwlicht, Wermbold van Leiden, als rector optrad, daadwerkelijk gerealiseerd werd. De kartuizers vestigden zich toen op De Sonnenberg, gelegen aan de rand van het grote veengebied Mastenbroek en, hoewel op Kamper grondgebied gelegen, behorend tot de parochie van Wilsum. Op deze plek was eerder al een kloostergemeenschap gevestigd geweest. Deze gemeenschap, die uit tertiarissen van Sint-Franciscus bestond, werd in 1440 naar Kampen verplaatst. De kartuize werd in 1494 als “huis van Sint-Martinus op de Sonnenberg” in de orde geïncorporeerd. De eerste prior was Dirk van der Werden uit de kartuize Monnikhuizen. In 1572, toen Kampen door graaf Willem van den Bergh - zwager van prins Willem van Oranje - voor de Staatsen was veroverd, werden de kloostergebouwen door de graaf aan een zekere Rotger geschonken, terwijl hij zelf in een ton kelken en monstransen meenam, alsmede het kloosterarchief. In 1580 werd het klooster voor de tweede maal geplunderd. Reden voor het stadsbestuur van Kampen om in 1581 te besluiten de kloostergebouwen, alsmede de kapel, af te breken en het materiaal te verkopen. Enkele van de weinig overgebleven monniken weken uit naar de kartuize Sint Barbara in Keulen. In 1836 werden de fundamenten blootgelegd, waarvan het steenwerk en het puin voor de aanleg van de nieuwe weg naar Zwolle gebruikt werden