Zoeken in collecties

In de katholieke rijksheerlijkheid Boxmeer, sinds 1506 in het bezit van het grafelijk huis Van der Bergh, werd in 1653 door graaf Albert van der Bergh en zijn echtgenote Madeleine de Cusance een karmel gesticht. Voor het stichten van dit klooster speelde ook een overweging van strategische aard een rol. Na de Vrede van Münster in 1648 startten de Staten-Generaal in de hun onderhorige gebieden, waaronder het Land van Cuijk, een protestantiseringoffensief. Een karmelietenklooster in Boxmeer zou als katholiek geestelijk bolwerk een tegenwicht hiertegen kunnen bieden. Door de graaf werd twee morgen land als bouwperceel geschonken. Voorts financierde hij de eerste bouwfase van het klooster. Daartegenover verplichtten de karmelieten zich de parochiële zielzorg op zich te nemen en een Latijnse school te beginnen. Al in 1652 werd in Boxmeer aan de Steenstraat begonnen met de bouw van het noordelijk gedeelte van het klooster dat in 1653 gereed kwam. In 1662 werd tot de bouw van het tweede gedeelte overgegaan. De Latijnse school, waarmee in 1658 gestart werd, kreeg in 1707 een nieuw gebouw aan de markt tegenover de kerk. In 1812 werden de karmelieten op last van Napoleon uit hun klooster gezet. In 1814, het jaar waarin Napoleon gedwongen afstand van de troon deed en alle paters weer in Boxmeer verenigd waren, tekende koning Willem I een decreet, waarbij het kloosters verboden werd novicen aan te nemen, die daardoor tot uitsterven gedoemd waren. Door het sterk teruglopend aantal paters zat er in 1832 voor de Boxmeerse karmelieten niets anders op dan de Latijnse school te sluiten. Toen koning Willem II in 1840 het novicenverbod van zijn vader herriep, kwam het karmelietenklooster in Boxmeer weer tot bloei. Tot op de dag van vandaag is er nog een communiteit van karmelieten en karmelietessen gehuisvest. Tevens doet het kloostercomplex vanaf 1991 dienst als landelijk vormingscentrum van de Nederlandse Karmelprovincie en als pastoraal centrum voor de Boxmeerse geloofsgemeenschap