Zoeken in collecties

In 1293 vestigden de dominicanen zich in Nijmegen op de plaats waar destijds een kapel stond, die toebehoorde aan Tilman Werenbertsz., heer van Ubbergen en die waarschijnlijk gelegen was aan of onmiddellijk bij de later naar de dominicanen genoemde Broerstraat. Het klooster, dat in 1296 door de orde canoniek erkend werd, was, evenals de kapel, aan de H. Maagd Maria toegewijd. Aanvankelijk behoorde het klooster tot de provincie Teutonia, maar werd in 1303 in de nieuwe provincie Saxonia ondergebracht. In 1469 sloot het zich, met een onderbreking van 1471 tot 1481, aan bij de “Congregatio Hollandiae”, een hervormingsbeweging van de orde van de Dominicanen, die een striktere observantie voorstond. In 1515 werd het bij de provincie Germania Inferior ingedeeld. De eerste gebouwen zijn omstreeks 1400 in verval geraakt. Het feit, dat in 1459 in Nijmegen een generaal kapittel van de orde gehouden kon worden, wijst er op dat de dominicanen toen weer beschikten over een ruim gebouw, waarvan de kapel al tijdens de regering van 1371 tot 1402 van Willem I, hertog van Gelre, door een grotere kerkgebouw vervangen was. Van 1579 tot 1585 werd de kerk door de hervormden in gebruik genomen en daarna opnieuw vanaf 1591, toen stadhouder Maurits van Nassau Nijmegen veroverde en de gebouwen door de protestantse stadsbestuur in beslag genomen werden. Bij de verovering van de stad door de Fransen in 1794 leed de kerk veel schade en werden er stallen en magazijnen in ondergebracht. In 1810 namen de dominicanen, die vanaf 1672 elders in de stad een statie bedienden, de kerk echter weer in gebruik. Tijdens de Tweede Oorlog werden de kerk en het aangrenzende klooster zwaar, hoewel niet onherstelbaar, beschadigd. Toch volgde in 1950 algehele sloop