Zoeken in collecties

Het klooster Oostbroek werd vóór 1113 gesticht door twee bekeerde ridders, Hermannus en Theodoricus genaamd. In 1122 schonk keizerin Mathilde, echtgenote van Hendrik V, aan dit klooster het hele moerasgebied Oostbroek met aanliggende venen. Deze schenking volkomen negerend, werd in 1125 door bisschop Godebald die zelf als monnik in voornoemd klooster intrad, deze schenking nog eens herhaald. De slechte verhouding tussen de keizerin en de bisschop lag aan deze merkwaardige gang van zaken ten grondslag. Ook begiftigde Godebald onderhavig klooster met goederen bij Werkhoven. Toen voornoemde bisschop de uit Vlaanderen afkomstige hervormingsgezinde Ludolf van Affligem tot abt van Oostbroek benoemde, kreeg het klooster de status van abdij, die naar zijn patroonheilige Sint-Laurentiusabdij genoemd werd. Aanvankelijk bestond de conventsgemeenschap uit zowel monniken als nonnen, die, hoewel ruimtelijk van elkaar gescheiden, juridisch, geestelijk en deels ook op economisch gebied één geheel vormden. De nonnen verwierven echter steeds meer een onafhankelijke positie, hetgeen resulteerde in de bouw op een nabij gelegen stuk onontgonnen abdijgrond van een apart klooster, dat in oude akten als Vrouwenklooster werd vermeld en die, toen Henrica van Erp in 1503 eerste abdis werd, een volledig zelfstandige abdij werd. De toen nog uitsluitend door monniken bevolkte Sint-Laurentiusabdij, die van meet af aan tot de strenge hervormingsgezinde vleugel in de benedictijner wereld behoorde, sloot zich in 1469 bij de congregaties van Bursfeld aan. De abdij onderhield nauwe contacten met de Sint-Odulfusabdij te Stavoren, waarvan de kanunnikengemeenschap in 1132 op last van Utrechtse bisschop Andreas van Cuyk door monniken uit de Sint-Laurentiusabdij vervangen werden. Door de Reformatie kwam er een einde aan de Sint-Laurentiusabdij. Al haar bezittingen kwamen toen in handen van de Staten van Utrecht, die rentmeesters aanstelden om de goederen te beheren. In 1580 werd het abdijcomplex afgebroken