Zoeken in collecties

In 1406 nam de Sneker hoofdeling Rienck Bockema het initiatief om een klooster te stichten op de terp van Abordt die bij het onder de rook van Sneek gelegen dorp Tirns lag. Op die terp stond al eerder een stins, die aan Rienck Bockema had toebehoord. In 1408 was de bouw van het klooster zover dat de eerste bewoners er hun intrek konden nemen. Nog in hetzelfde jaar werd het klooster door de bisschop van Utrecht, Frederik van Blankenheim, geconsacreerd. Het klooster, dat door regulieren bevolkt werd en zich onder het Kapittel van Windesheim schaarde, kreeg toen de naam Thabor. Daarmee, gelet op de hoge ligging van het klooster op de terp die enige meters boven het vlakke polderlandschap uitstak, ongetwijfeld refererend aan de vele malen in de bijbel genoemde berg Thabor. In 1410 trad Rienck Bockema zelf in het klooster in. Op instigatie van de Windesheimers stootte het convent in de visie, dat een goed en zinvol kloosterleven zonder trouw aan de oorspronkelijke regel niet mogelijk was, alle activiteiten af die daarvoor een belemmering vormde, zoals het parochiewerk. Door de grote invloed van klooster Thabor tot in de verre omtrek, werd het hierin door andere kloosters gevolgd, zoals het bij Midlum in Westergo gelegen regulierenklooster Ludingakerke. Voorts had Thabor in die tijd op het gebied van met name de Friese geschiedschrijving een grote naam. De belangrijkste geschiedschrijver was Worp Tjaarda van Rinsumageest, meestal Worp van Thabor genoemd, die omstreeks 1520 een vijfdelig standaardwerk over de geschiedenis van Friesland schreef. Voorts hebben de regulieren van Thabor er mede voor gezorgd dat er in de toenmalige Middelzee dijken werden aangelegd. Toen de Staten van Friesland in 1580 de openbare uitoefening van de katholieke godsdienst verboden, werd Thabor opgeheven en vervielen de bezittingen aan de Staten. Uit vrees dat het toen onbewoonde kloostercomplex door de vijand als uitvalsbasis zou worden gebruikt, werd het gesloopt