Zoeken in collecties

Om een gemeenschappelijk leven onder de regel van Sint Augustinus te leiden, betrokken vijf vrome Eindhovense burgers in 1420 een mottekasteel, dat buiten de stad Eindhoven in de toenmalige gemeente Woensel lag. Dit kasteel werd door Jan van Schoonvorst, heer van Eindhoven, en zijn echtgenote Johanna de Rochefort geschonken. Bij voornoemde vijf burgers voegden zich nog enkele religieuzen, die afkomstig waren uit priorij Corsendonck bij Turnhout. Het aldus ontstane klooster, dat Mariënhage genoemd werd, sloot zich aan bij het Kapittel van Windesheim. Het groeide al spoedig uit tot een centrum van religieus en cultureel leven met intensieve contacten met andere regulierenkloosters, waaronder Mariënborn bij Arnhem en de in het Zoniënwoud bij Brussel gelegen priorijen Groenendaal en Rooklooster. In 1543 werd het klooster bij plunderingen door troepen van Maarten van Rossum gebrandschat. Twee jaar later, in 1545, werden vier broeders, waaronder de subprior en de procurator, op verdenking van ketterij uit het klooster naar Leuven gevoerd om daar in gevangenschap tot inkeer te komen. In 1581, tijdens de Tachtigjarig Oorlog, stak het Staatse leger het klooster in brand. De broeders werden gevangen genomen. Ze kochten zich echter vrij en vluchtten naar ’s-Hertogenbosch maar moesten, toen de stad in 1629 door Frederik Hendrik ingenomen werd, weer vertrekken. Ze keerden toen terug naar het inmiddels weer bewoonbaar gemaakte klooster Mariënhage in Woensel. In 1636 verscheen het Retorsie-plakkaat. Deze door de Staten Generaal van de Nederlanden uitgevaardigde verordening verbood rooms-katholieke geestelijken zich nog langer in de Meierij van ’s-Hertogenbosch op te houden. Dit vormde voor de regulieren van Mariënhage aanleiding om naar Weert te vertrekken, dat toen tot het hertogdom Gelre behoorde. Het verlaten kloostercomplex heeft nadien veel bestemmingen gehad. Eind 19e eeuw kreeg het echter weer de functie van klooster, nu voor augustijner eremieten, die er zich vestigden