Zoeken in collecties

Het klooster Mariawijngaard in Weert vindt zijn oorsprong in een gemeenschap van vrouwen, die omstreeks 1442 in de Maasstraat gingen samenwonen. Aanvankelijk was het een communiteit, die tot derde orde van Sint Franciscus behoorde. Ergens tussen 1453 en 1460 gingen de zusters, waarschijnlijk als conversinnen, over naar de regel van Sint Augustinus. Hoewel hierover in de bronnen niets te vinden is, werd Mariawijngaard vrijwel zeker in het Kapittel van Venlo geïncorporeerd. Met de zielzorg van de zusters waren de reguliere kanunniken van het klooster Mariënhage te Woensel lange tijd belast. Voornamelijk met spinnen en weven van vlas en wol voorzagen de zusters in hun levensonderhoud. In 1525 werd de huiskapel van de zusters vervangen door een kloosterkerk, waarvan de eerste steen werd gelegd door graaf Jacob III van Horne. In 1542 werden twee zusters van Mariawijgaard naar Nuenen gezonden om daar in het regularissenklooster Soeterbeek een hervorming door te voeren. Van de beeldenstorm in 1566 had het Weerter klooster weinig te lijden. Hoewel in 1783 vanwege de politiek van keizer Jozef II, die contemplatieve orden verbood, het convent voor opheffing te duchten had, bleef het toch ongedeerd voortbestaan. Na de komst van de Fransen, die in 1795 de Zuidelijke Nederlanden veroverd hadden, werd ook Mariawijngaard bij wet opgeheven verklaard. In 1803 werd het klooster verkocht en werden de kloostergebouwen tot woonhuizen verbouwd. De kloosterkerk, die al spoedig in verval raakte, werd in 1836 gesloopt. Birgittinessen uit het klooster Maria Refugie in Uden namen in 1843 hun intrek in de weliswaar tot woningen verbouwde kloostergebouwen van het voormaals klooster Mariawijngaard