Zoeken in collecties

Omstreeks 1400 werd in Utrecht op het terrein tussen de Nieuwegracht, de Magdelenastraat en de Keukenstraat een klooster gesticht, dat bedoeld was voor boetvaardige gevallen vrouwen die hun leven wilden beteren en dat naar zijn patroonheilige het klooster van de bekeerde vrouwen van Sint Maria Egyptiaca genoemd werd. Aangezien Maria Magdalena en Maria Egyptiaca, die ook een vrouw was met een onzedelijke levenswandel totdat ze bekeerd werd, naar middeleeuws besef één en de zelfde persoon waren, was voornoemd klooster beter bekend onder de naam Maria Magdalenaklooster. Voor het eerst werd dit klooster vermeld in een stadbrief uit 1400 en vervolgens in een testamentaire beschikking uit 1416. Het gebeurde nogal eens dat vrouwen, die in het klooster waren opgenomen, het klooster verlieten om zich weer in de prostitutie te begeven. Om hieraan zoveel mogelijk een halt toe te roepen, verordonneerde het Utrechtse stadsbestuur in 1438, dat in zulke gevallen de betrokkenen voor altijd uit de stad verbannen werden en de door hen ingebrachte goederen aan het klooster vervielen. Tevens werd er een bordeelverbod van kracht voor de straat, waaraan het klooster lag. In 1506, toen het eindelijke doel van het klooster, het opnemen van bekeerde publieke vrouwen, sterk op de achtergrond was geraakt, veranderde het klooster van doorgangshuis in een vrouwenklooster. Vermoedelijk gingen de zusters toen over naar de derde regel van Sint Franciscus. Hoewel aanvankelijk met rust gelaten toen in 1580 er in Utrecht een verbod kwam op de openlijke uitoefening van de katholieke godsdienst, werd het klooster in 1607 uiteindelijk toch opgeheven. De kapel van het klooster werd in 1697 afgebroken. Met het in 1870 door nieuwbouw vervangen van de tot krotten vervallen, al eerder op het toenmalige kloostertterrein gebouwde huizen, verdwenen de laatste overblijfselen van het Maria Magdalenaklooster. Alleen de namen Magdalenastraat en Magdalenabrug herinneren thans nog aan het bestaan van dit klooster