Zoeken in collecties

Net buiten de stad, door de Oude Nonnenvaart van het Oude Nonnenklooster gescheiden, besloeg het Nieuwe Nonnenconvent te Amsterdam een terrein gelegen tussen het Rokin, de Grimburgwal en het verlengde van de Oudezijds Achterburgwal. Dit convent, dat in 1403 voor het eerst in de bronnen wordt vermeld, vond zijn oorsprong in een gemeenschap van religieuze vrouwen, die mogelijk al voor 1402 bestond en die tot die tijd ergens in de stad in een gehuurd huis onderdak vond. In 1402 begon een aantal zusters met de bouw van een nieuw huis op het gedeelte van voornoemd terrein, dat vlakbij het Oude Nonnenconvent lag en dat zij aanvankelijk grotendeels huurden, maar in 1406 in erfpacht wisten te verwerven. Eveneens in 1406 bleek dat de zusters zich bij de derde orde van Sint Franciscus hadden aangesloten en onder invloed van het Kapittel van Utrecht waren komen te staan. Het kapittel van Sint Marie in Den Haag gaf het convent in 1419 toestemming om zich van de parochie af te scheiden. Voorts kregen zij onder bepaalde voorwaarden het recht een eigen priester te kiezen, die ook de sacramenten mocht bedienen, en het recht om op een eigen kerkhof begraven te worden. Het maximum aantal zusters werd toen op 50 gesteld, terwijl het convent daarnaast aan 6 of 7 proveniers onderdak mocht bieden. In 1421 vond de wijding van de kapel plaats. Een jaar later, in 1422, gaf de graaf van Holland, Jan van Beieren, het convent toestemming om tot de regel van Sint Augustinus over te gaan.Tevens nam hij de gemeenschap, goederen en personen onder zijn bescherming. Het convent sloot zich aan bij het Kapittel van Sion, hetgeen in 1431 reeds het geval was. Met de Alteratie in 1578 werd het klooster opgeheven. Aan de overgebleven zusters, die van stadswege alimentatie ontvingen, werden op het kloosterterrein huisjes ter bewoning beschikbaar gesteld. De kloostergebouwen werden in 1582 met die van het Oude Nonnenklooster verbouwd tot het Sint Pietersgasthuis, dat later het Binnengasthuis is gaan heten