Zoeken in collecties

Het Sint Catharinaconvent in Amsterdam besloeg een terrein dat, ingeklemd tussen het Sint Agnes- en het Sint Ceciliaklooster, gelegen was tussen de Oudezijds Voorburgwal en de Oudezijds Achterburgwal. Dit terrein behoorde naar alle waarschijnlijk tot het bezit van de zusters van het Oude Nonnenconvent, die het vervolgens in erfpacht aan het Sint Catharinaconvent uitgegeven hadden. Aannemelijk is dat dit convent oorspronkelijk gelegen was tussen de Oudezijds Achterburgwal en de Kloveniersburgwal. In 1414 kreeg het convent, waarvan de vroegste vermelding uit 1412 dateert, van het kapitel van Sint Marie in Den Haag het recht op een eigen kapel, confessor en kerkhof. Het maximum aantal zusters werd toen op 50 gesteld, terwijl het convent daarnaast aan 6 of 7 proveniers onderdak mocht bieden. Het convent, dat aanvankelijk tot derde orde van Sint Franciscus behoorde, stond onder invloed van het Kapittel van Utrecht, waarbij het hoogstwaarschijnlijk sinds 1414 aangesloten was. Tussen 1457 en 1461 ging het convent over tot de regel van Sint Augustinus. Het werd toen onder het toezicht van het Kapittel van Windesheim geplaatst, terwijl de bestuurlijke bevoegdheid over het convent bij de prior van het Amsterdamse Regulierenklooster kwam te liggen. In 1461 verklaarden de zusters van het Sint Catharinaconvent en van het Oude Nonnenklooster een schikking te hebben getroffen, die een einde maakte aan de reeks van geschillen tussen beide kloosters over land, pacht en renten. In de vergadering van het Kapittel van Windesheim van 1565 kwam de excommunicatie van de zusters aan de orde, die de fiscaal van de bisschop van Haarlem om onbekende redenen over het convent uitgesproken had en waartegen het Kapittel bij het Hof van Holland in beroep was gegaan. Na de Alteratie van Amsterdam in 1578 kwamen de gebouwen van het convent, dat in 1579 opgeheven werd, in handen van de huiszittenmeesters van de Oude en de Nieuwe Zijde