Zoeken in collecties

Het klooster Sion te Doetinchem vindt zijn oorsprong in een naar het voorbeeld van het Wolfshuis te Zutphen gestichte gemeenschap van zusters des gemenen levens, die gehuisvest was in een huis dat binnen de stadmuren tussen de Gruitpoort en de Heezenpoort, langs de stadswal gelegen was. Deze gemeenschap, waarvan de vroegste vermelding uit 1431 dateert, kreeg in 1439 toestemming om bij het huis een kapel te bouwen. In 1451 nam de gemeenschap de derde regel van Sint van Franciscus aan en ging het convent deel uitmaken van het Kapittel van Keulen, ondanks het feit, dat het tot het diocees Utrecht behoorde. In 1471 verhuisden de veelal adellijke zusters naar het ten noorden van Doetinchem gelegen buurtschap Kruisberg. De drijvende kracht achter deze verhuizing was Theodericus van Emmerik, de biechtvader van de zusters, die hen voor de zedeloosheid in de stad wilde behoeden. In 1474 ging het aan de heiligen Agnes en Anthonius toegewijde convent over naar de regel van Sint Augustinus en kwam onder toezicht van het Kapittel van Windesheim te staan. Toen de stad in 1572 enkele keren van bezettingsmacht wisselde, werd het klooster door de Spaanse troepen geplunderd. De zuster weken toen uit naar Emmerik. In 1579 werd Doetichem, die uiteindelijk de kant van de Willem van Oranje had gekozen, door de Spanjaarden op de Staatsen heroverd, waarbij de kloostergebouwen totaal verwoest werden. In 1580 kwam de stad echter weer in de handen van de Staatsen. Dit betekende het einde van Sion. De stenen van het verwoeste kloostercomplex, dat tot een ruïne vervallen was, werden aangewend voor het verbeteren van de verdedigingswerken van de stad. Op een gedeelte van het kloosterterrein werd een landhuis gebouwd dat de naam Kruisberg kreeg