Zoeken in collecties

Bij de grote brand van Noordwijk in 1450 werd het in 1438 voor het eerst vermelde, aan Sint Barbara toegewijde tertiarissenklooster volledig in as gelegd. Op het terrein van dit klooster, dat ten noorden van de kerk van Noordwijk lag, werd in 1456 door edelman Frank van de Boekhorst een nieuw, aan de heiligen Catharina en Barbara toegewijd klooster gesticht. In hoeverre daarbij van de restanten van het afgebrande klooster gebruik gemaakt werd, is niet bekend. De zusters van het nieuwe klooster, waarvan de eersten waarschijnlijk uit het later als hun moederklooster optredende Leidse Sint Hieronymusklooster afkomstig waren, leefden volgens de derde regel van Sint Augustinus, waarschijnlijk als conversinnen. Het convent werd in 1465 onder toezicht geplaatst van het Kapittel van Sion zonder dat het daarin formeel opgenomen werd. In 1492 werden aan het convent de privileges van de kloosters van de Windesheimse congregatie verleend. Ook werd in dat jaar de kapel naar een andere plaats binnen het klooster overgebracht. In 1539 gaf de bisschop toestemming om deze kapel met enkele aangrenzende huizen af te breken en de stenen voor de bouw van een nieuwe kapel te gebruiken. De zusters voorzagen onder meer met spinnen en weven in hun levensonderhoud. Ook het verpachten van grond en huizen vormde een bron van inkomsten. In 1514 beliep het grondbezit van het Noordwijkse klooster ca. 50 hectaren. Tijdens de beeldenstorm in 1566 wordt het klooster geplunderd. De kapel werd toen verwoest. In 1572 werd het klooster opgeheven. Vanaf toen berustte bij het Geestelijk Kantoor in Delft het beheer van de bezittingen van het convent. Op de inkomsten daarvan wist de familie Van der Does in de zeventiende eeuw de hand te leggen, omdat zij van Frank van de Boekhorst, de stichter van het convent, afstamde. In 1576 sloot de laatste mater van het convent, Volkje Michielsdochter van Zoetermeer, een overeenkomst, waarin de door de overgebleven zusters te ontvangen alimentatie nader geregeld werd