Zoeken in collecties

In 1625 viel Breda weer in handen van de Spanjaarden. Samen met de jezuïeten verzochten de kapucijnen het stadsbestuur toen een klooster in die stad te mogen vestigen. Vooral door toedoen van de infante Isabella, landvoogdes van de Zuidelijke Nederlanden, willigde het stadsbestuur, hoewel niet met veel enthousiasme, dit verzoek in. Al in 1625 verwierven de kapucijnen in Breda het eigendom van een pand met tuin in de Caterstraat, de tegenwoordige Catharinastraat. Een jaar later kochten ze twee aan voornoemd pand aanpalende woningen. Wat later volgde de aankoop van een vierde huis. Deze panden samen vormden na enkele verbouwingen de ‘Capucijnen-huizinghe’. In 1634 kregen de kapucijnen de beschikking over een vijfde huis. Hier werden de medebroeders gehuisvest die zich wijdden aan de verpleging van pestlijders in de stad. Pest was er overigens de oorzaak van, dat al tijdens de eerste maanden van het verblijf van de kapucijnen in Breda vier medebroeders overleden. Met de begijnen van het aangrenzende begijnhof raakten de kapucijnen in conflict over een deel van de bij hun gebouwencomplex behorende tuin, waarop de begijnen aanspraak meenden te maken. Dit conflict liep uit op een langslepende rechtszaak, waarvan de uiteindelijk uitspraak luidde, dat de kapucijnen het bewuste deel van de tuin aan de begijnen moesten afstaan en dat er tussen het begijnhof en de ‘Capucijnen-huizinghe’ een muur opgetrokken diende te worden. Toen de Staatse troepen in 1637 onder leiding van Frederik Hendrik na een beleg van drie maanden Breda innamen, werden de kapucijnen de stad uitgezet. In 1640 werd één van de vijf oorspronkelijk door de kapucijnen verworven panden verkocht, terwijl de verkoop van ook de andere panden enkele jaren later volgde. Het Bredase kapucijnenklooster heeft in de periode 1625-1637 overigens ook gefungeerd als uitvalsbasis voor het missiewerk van de kapucijnen in de Noordelijke Nederlanden, de zogeheten “Hollandse Zending”. In 1889 keerden de kapucijnen in Breda terug