Zoeken in collecties

Ondanks het toen geldend verbod op het vestigen van nieuwe kloosters, werden de kapucijnen door het stadsbestuur uitgenodigd zich in Maastricht te vestigen. Dit gezien de bereidheid van de kapucijnen om in tijden, dat er pest heerste in de stad de lijders aan deze besmettelijke ziekte bij te staan. In 1609 namen kapucijnen uit Antwerpen hun intrek in een aan een kanunnik van het Sint Servaaskapittel toebehorende woning. Na een kort verblijf hier betrokken ze een in de Bogaardenstraat door de stad aangekochte huis met erf. Na uitbreiding langs de kant van de huidige Kapucijnengang werd hier in 1611 begonnen met de bouw van het klooster. In dat jaar werd ook de eerste steen gelegd voor de nieuwe kerk die, toegewijd aan St. Otto, in 1615 geconsacreerd werd. In 1623 overleden bijna alle kapucijnen tijdens de toen heersende pestepidemie. Hun klooster werd toen bevolkt door religieuzen van andere orden, totdat de kapucijnen er zeven jaar later terugkeerden. Na de verovering van Maastricht in 1632 door de Staatse troepen onder leiding van Frederik Hendrik moest het aantal leden van de Maastrichtse kapucijnencommuniteit tot 22 worden beperkt. In 1673, tijdens de belegering door de Fransen, raakten zowel het klooster als de kerk beschadigd. Herstel van deze schade volgde later. Dit gold ook voor de schade die opgelopen werd bij een brand in 1681, die de kerk geheel en het kloosters deels in as legde. In 1794 werd Maastricht ingenomen door de troepen van de Franse Nationale Conventie. In 1796 werden alle geestelijke instellingen door de Franse revolutionairen opgeheven, waaronder het convent van de kapucijnen. De gebouwen werden ingericht als kazerne en militair magazijn. Een deel van het terrein werd aangewend voor de bouw van de Maastrichtse Synagoge. Later werden de gebouwen voor onderwijsdoeleinden door de Broeders van de Onbevlekte Ontvangenis van Maria in gebruik genomen. Van het gebouwencomplex zijn de kloosterkerk en restanten van de kloostervleugels bewaard gebleven