Zoeken in collecties

De abdij van Binderen werd in 1244 ten noordwesten van Helmond gesticht door Maria van Leuven, dochter van hertog Hendrik I van Brabant en weduwe van keizer Otto IV en graaf Willem I van Holland. Deze abdij, die bevolkt werd door zusters die veelal van adellijke afkomst waren, werd in 1246 definitief geïncorporeerd in de cisterciënzerorde en kwam onder geestelijk toezicht van de abt van Villers te staan. Door de vele giften werd de abdij een van de grootste grondbezitters van Helmond. De meeste grond werd door pachters bewerkt. Onder andere de hoeve Ter Kemenade, de Pannehoeve en de Bommeneesche Hoeve waren pachthoeven van de abdij. Na de dood in 1530 van abdis Elisabeth van Doerne kozen de zusters in de persoon van Agnes van Amelrode een eigen abdis. Aangezien dit tegen de zin van de abt van Villers was, werden alle nonnen geëxcommuniceerd. Hieraan kwam echter een eind toen de paus de verkiezing van Agnes van Amelrode bekrachtigde en ook de keizer hiermee akkoord ging, nadat er onder leiding van de abt-generaal van Citeaux een nieuwe verkiezing plaatsvond, die tot hetzelfde resultaat leidde. Vanwege het verzet dat het klooster bood tegen de hervormingen, die door Dionidius van Zeverdonck, abt van Villers, op last van het Hof te Brussel werden doorgevoerd, werden in 1533 de abdis en twintig zusters verdreven en door een twaalftal cisterciënzerinnen van de door hertog Hendrik I van Brabant gestichte abdij van Valduc vervangen. In 1543 toen Eindhoven door Maarten van Rossem werd ingenomen, werd klooster Binderen, om te voorkomen dat het in handen van de vijand zou vallen, in brand gestoken. In 1587 woedde er in Helmond een grote stadsbrand, aangestoken door de troepen van graaf Van Hohenlohe, waarbij de gebouwen van de abdij bijna geheel verloren gingen. Het in 1598 herbouwde klooster bleef bewoond tot 1650, toen de abdij als uitvloeisel van de in 1648 gesloten vrede van Münster ontbonden werd. De zusters vestigden zich toen in Venray waar ze tot en met 1701 bleven.