Zoeken in collecties

Het klooster Emmaüs in Biervliet in het huidige Zeeuws-Vlaanderen, toen nog een eiland, was vermoedelijk gelegen op het eind van de Gentsestraat. Het vindt zijn oorsprong in een gemeenschap van Zusters des Gemenen Levens, die omstreeks 1445 hier ontstond. In 1461 namen de zusters de regel van Sint Augustinus aan. Zij onderhielden nauwe banden met de kanunnikessen van Sint Augustinus van het klooster Bethlehem te Deinze, die hen mild begiftigden. Desondanks kenden de zusters in Biervliet, die met spinnen, weven, naaien en ander handwerk in hun levensonderhoud voorzagen, weinig welvaart. Op het eind van de 15e eeuw vroegen en kregen zij van de Utrechtse bisschop, David van Bourgondië, toestemming Biervliet te verlaten. Dit vanwege het overstromingsgevaar. Bovendien werd Biervliet toen door een vreselijke rattenplaag geteisterd. Behalve dat de ratten op veld en erf een grote ravage aanrichtten, waardoor er een nijpend tekort aan voedsel voor mens en dier ontstond, brachten zij aan de dijken ernstig schade toe. Het herstel van deze schade vergde dusdanig grote sommen, dat de zusters eigendommen moesten verkopen om de daardoor gemaakte schulden te kunnen betalen. In 1483 kochten de zusters het landgoed “Ter Stove” onder Moerkerke, thans een deelgemeente van de stad Damme. Doordat er toestemming moest worden verkregen zowel van Maximiliaan van Oostenrijk, die toen regent was voor zijn zoon Filips de Schone, als van het bisdom Utrecht en het bisdom Doornik, konden de zusters hun convent eerst in 1486 op voornoemd landgoed vestigen. Naar de bisschopstitel van de Doornikse wijbisschop Gillis de Baerdemaeckere, die de zusters blijkbaar naar Moerkerke haalde en hun gemeenschap steunde, kreeg het convent de naam Sarepta. In 1487 keerden echter op last van de bisschop van Utrecht achttien kloosterlingen naar Biervliet terug. Dit waarschijnlijk om aldus het klooster in Biervliet voor profanatie te behoeden. Hoe lang de zusters nog in Biervliet zijn gebleven, is niet bekend