Zoeken in collecties

Het regularissenklooster Sint Elisabeth in Schoonhoven lag aan de oostzijde van de Oude Haven. Al in 1393 was er sprake van een begijnengemeenschap “op de Haven”. Deze gemeenschap bleek in 1399 gehuisvest te zijn ”beneden Dam” in de woning van een zekere priester Vrederic Smit. In 1412 verleende de bisschop van Utrecht, Frederik van Blankenheim, toestemming om een klooster met kerk en kerkhof te stichten. Het kloostercomplex, dat toen verrees, omvatte behalve de kerk een zusterhuis, een boomgaard en enkele bijgebouwen. Aanvankelijk volgden de zusters de derde regel van Sint Franciscus en waren bij het Kapittel van Utrecht aangesloten. In 1464 ging het convent, zoals door de Utrechtse bisschop Frederik van Bourgondië bepaald was, over op de regel van Sint Augustinus en ging toen deel uitmaken van het kapittel van Sion. In 1494 werd het klooster in oostelijke richting uitgebreid. Na deze uitbreiding bedroeg de oppervlakte van het kloosterterrein ca. 0,55 hectare. Bij de stadsbrand in 1518 werd het klooster in as gelegd, maar werd later herbouwd. In 1572 werd Schoonhoven door de Geuzen onder leiding van Lumey belegerd. Een aantal zusters vluchtte toen naar Utrecht. Ze keerden echter in 1575 weer terug. In 1578 werd het klooster geseculariseerd. Afbraak van de kerk volgde in 1579. Het meest zuidelijk gelegen gebouw van het kloostercomplex werd als Arsenaal in gebruik genomen. In 1627 werd op dezelfde plaats een nieuw arsenaal gebouwd. De overige gebouwen gingen tot 1716 dienst doen als Oude Vrouwenhuis en werden in 1726 voor afbraak verkocht