Zoeken in collecties

De cellebroeders, die belast waren met het verzorgen van besmettelijke zieken in de stad, lieten het bij de pestepidemie van 1664 dusdanig afweten dat de stedelijke raad hen gelastte het pesthuis onmiddellijk te verlaten. Ter vervanging van hen werden twee grauwzusters uit Hasselt ontboden. Dit was ook weer het geval bij de pestepidemie in 1669. Zij kweten zich zo uitstekend van hun taak, dat de magistraat in 1670 bij de Staten Generaal het verzoek indiende tot permanente vestiging van de grauwzusters in Maastricht. Dit verzoek werd echter afgewezen. Na de verovering van de stad door de Fransen in 1673 werd dit verzoek nogmaals ingediend, ditmaal bij Lodewijk XIV. Nu werd het verzoek wel gehonoreerd. Inmiddels had zich een proces ingezet, waardoor zowel de tertiarissen van Calvariënberg als de tertiarissen van Catharinadal de ziekenzorg steeds minder tot hun taak rekenen. Met de komst van de grauwzusters zou tevens aan het aldus verder afkalven van de ziekenzorg in Maastricht een halt kunnen worden toegeroepen. Al in 1674 werd tussen de magistraat en de grauwzusters de overeenkomst gesloten, waardoor tot stichting van hun klooster kon worden overgegaan. Dit evenwel onder voorwaarde dat zij in de ziekenverpleging werkzaam zouden blijven. De zusters betrokken het huis van Hieronymus Stas aan de Jeker in de Grote Looiersstraat, dat ze met de nodige verbouwingen als klooster inrichtten. In 1794 werd Maastricht ingenomen door de troepen van de  Franse Nationale Conventie. In 1796 werden alle geestelijke instellingen door de Franse revolutionairen opgeheven. Voor het convent van de grauwzusters, die overigens de regel van de Derde Orde van Sint Franciscus aangenomen had, werd evenwel een uitzondering gemaakt. Dit slechts voor korte tijd. Een jaar later, in 1797, werd ook hun klooster opgeheven. De gebouwen hebben vanaf toen voor verscheidene doeleinden dienst gedaan. Na een grondige restauratie is omstreeks 1920, tot nu toe, het Natuurhistorisch Museum erin ondergebracht