Zoeken in collecties

In Amsterdam tussen de Nes en O.Z. Voorburgwal lag het Sint-Barbaraklooster. Het was ingeklemd tussen in het zuiden het Sint-Claraklooster en in het noorden het Maria Magdalenaklooster. Met dit laatste klooster had het Sint Barbaraklooster overigens bij latere uitbreidingen menig geschil over grensscheidingen en het aanbouwen tegen elkaars klooster- en kerkmuren. Het Sint Barbaraklooster moet vóór 1425 gesticht zijn, want van dat jaar dateert de eerste vermelding. Van de regularissen van het Oude Nonneklooster kreeg het convent het bouwerf, dat echter met het Sint Claraklooster gedeeld moest worden. Mede daardoor wordt wel eens verondersteld dat het Sint-Barbaraklooster een afsplitsing van het Sint-Claraklooster was. Concrete aanwijzingen hiervoor ontbreken echter. In 1431 werd het Sint-Barbaraklooster voor het eerst als convent van de derde orde aangeduid. Het stond vanaf de vroegste jaren van zijn bestaan onder invloed van het Kapittel van Utrecht. Het convent, dat in de bronnen nooit als besloten aangemerkt is, verkreeg in 1436 van het kapittel van Sint Marie op het Hof in Den Haag onder meer het privilege een eigen biechtvader te kiezen. Tevens werd toen vastgesteld dat het aantal zusters niet hoger kon zijn dan 50 en dat de gemeenschap onderdak kon bieden aan maximaal vijf of zes proveniers. Bij de bevestiging in 1494 van de privileges bleven deze aantallen onveranderd. In 1585 werd het convent opgeheven. De overgebleven zuster ontvingen toen van stadswege alimentatie. Na de sloop van de kloostergebouwen werd over het terrein de Sint Barberenstraat aangelegd. Deze straatnaam is het enige wat thans nog aan het Sint- Barbaraconvent herinnert