Zoeken in collecties

Het tertiarissenklooster Sint-Cecilia in Amsterdam lag tussen de Oudezijds Voorburgwal en de Oudezijds Achterburgwal en werd begrensd door de Caeciliasteeg -thans de Prinsenhofsteeg geheten- en door het Sint-Catharinaconvent aan de zuidzijde. De eerste vermelding van dit klooster dateert uit 1411. De toen al tot de derde orde van Franciscus toegetreden gemeenschap sloot zich bij het Kapittel van Utrecht aan. In de bronnen zijn er geen aanwijzingen dat de gemeenschap, die tot de kloosters met het mildste regime in middeleeuws Amsterdam behoorde, besloten was. In 1437 verleende het kapittel van Sint Marie op het Hof in Den Haag aan het Sint-Caeciliaconvent het recht op een eigen kapel en kerkhof en een zelfgekozen biechtvader. Tevens werd toen het maximaal aantal zusters op 60 vastgesteld en het aantal commensalen, waaraan het convent onderdak mocht bieden, op 6 of 7. Bij de bevestiging van de privileges in 1493 zijn deze aantallen onveranderd gebleven. Na de Alteratie van Amsterdam in 1578 werd het Sint-Caeciliaklooster, evenals de andere kloosters in Amsterdam, onder bestuur van de stad geplaatst. Het convent werd uiteindelijk in 1585 opgeheven. Een gedeelte van het gebouwencomplex van het Sint-Ceaciliaconvent werd verbouwd tot een logement voor hoge gasten, dat, nadat Willem de Zwijger er in 1581 te gast was, het Prinsenhof werd genoemd. Later heeft het gebouw, na gedeeltelijk gesloopt en herbouwd te zijn, als huisvesting voor de vijf colleges van de Admiraliteit dienst gedaan. Van 1808 tot 1988 is het complex als stadhuis van Amsterdam in gebruik geweest