Zoeken in collecties

Het Sint Mariaklooster in Amsterdam, dat in de bronnen voor het eerst in 1417 genoemd werd, was gelegen tussen het Rokin en de Nes, de Langebrugsteeg en de Kalfsvelsteeg. Dit klooster evolueerde van zusterhuis tot een bij de derde orde van Sint Franciscus aangesloten klooster, dat van het Kapittel van Utrecht deel uitmaakte. In 1431 verkreeg de gemeenschap een aantal privileges van het kapittel van Sint Marie op het Hof in Den Haag. De zusters mochten voortaan zelf een biechtvader kiezen, op een eigen kerkhof begraven worden en in een eigen kapel diensten laten doen. Tevens werd toen het maximale aantal zusters op 50 en het aantal toegestane proveniers op 6 of 7 gesteld. Toen in 1494 voornoemde privileges werden bevestigd, werd vorenbedoelde limiet niet op 50 maar op 60 zusters vastgesteld. In 1541 brandde het klooster voor een groot deel af. Ketters werden hiervoor verantwoordelijk gehouden. Herstel van de schade volgde toen. Na de Alteratie van Amsterdam in 1578 vervielen de kloostergebouwen aan de stad. In 1582 besloot het stadsbestuur een aantal kloostergebouwen van het Sint Mariaconvent te verhuren. Vervolgens nam het stadsbestuur in 1584 het besluit het gehele complex te verkopen. De gebouwen en de erven werden toen geveild. Het convent werd tenslotte in 1585 opgeheven. De overgebleven zusters ontvingen toen van stadswege alimentatie. De kapel werd eerst als lakenhal gebruikt en vervolgens ingericht als woonhuis, dat in de 19e eeuw afgebroken werd