Zoeken in collecties

Het Sint Agathaconvent vindt zijn oorsprong in 1380 toen een aantal vrouwen in Delft gingen samenwonen om een religieus leven te leiden. Als inspirator en initiator voor het tot standkomen van deze gemeenschap is de plaatsvervangend pastoor van de Oude Kerk, priester Jacob Jan, aan te merken. De gemeenschap betrok een pand tegenover de Geerweg, aan de huidige Kantoorgracht. In 1400 ging de gemeenschap over tot de derde orde van Sint Franciscus en sloot zich aan bij het Kapittel van Utrecht. Het convent verhuisde in 1403 naar een huis tegenover de Oude Kerk. In hetzelfde jaar kreeg het convent, zoals het stadsbestuur in 1402 al had gedaan, van de Utrechtse bisschop Frederik van Blankenheim toestemming om zich te laten besluiten. Ter gelegenheid daarvan verleende de bisschop aan de goederen van het convent de kerkelijke vrijheid. In de loop van de 15e eeuw verkeerde het klooster in grote welvarendheid. Het kloostercomplex werd meerdere malen uitgebreid en groeide aldus uit tot het grootste en rijkste klooster binnen de muren van middeleeuws Delft. In 1467 gaf de bisschop de zusters toestemming hun kapel af te breken en een nieuwe, grotere kapel te bouwen die in 1471 gereed kwam. Met name de belastingvrijstellingen, die het convent genoot, leidden op den duur tot veel kritiek. Het voor een afgesproken hoeveelheid land en renten vervallen hiervan wist het convent met het betalen van een bedrag ineens af te kopen. Van de grote brand in Delft in 1536 liep het klooster evenals van de beeldenstorm in 1566 weinig schade op. Toen Delft in 1572 in handen van de opstandelingen kwam, werd het klooster geconfisqueerd door de Staten van Holland en werd het convent opgeheven. De zusters mochten in de zuidelijke vleugel van het kloostercomplex blijven wonen. In de noordelijke vleugel nam Willem van Oranje zijn intrek en werd vanaf toen Prinsenhof genoemd. Nadat hij er in 1584 vermoord werd, deden de gebouwen voor tal van doeleinden dienst. Thans is er het stedelijk museum gevestigd