Zoeken in collecties

Het Sint-Ceciliaconvent in Hoorn vond zijn oorsprong in een gemeenschap van zusters, waarvan het ontstaan ergens tussen 1385 en 1396 terug te voeren is. Gehuisvest in een houten huis of kapel op een erf in de Gouw -het gebied rondom de huidige straat Gouw- trad de gemeenschap in 1400 toe tot de derde orde van St. Franciscus en schaarde zich een jaar later onder het Kapittel van Utrecht. In 1409 werd de gemeenschap tot conventuaal huis verheven, toen Andries van Schoorl, proost van West-Friesland, aan de personen en goederen van deze gemeenschap in dat jaar de kerkelijke vrijheid verleende. In 1429 verwierf het convent het belendende fraterhuis, dat aan de Nieuwsteeg stond. Het instandhouden van dit in hout opgetrokken gebouw en de bouw daaraan van een koor was hieraan als voorwaarde verbonden. Toen de bij het convent behorende, tot op de dag van vandaag nog bestaande Sint Ceciliakapel in 1435 door Martinus van Magione, vicaris-generaal van de bisschop van Utrecht, geconsacreerd werd, was er sprake van een stenen in plaats van een houten kapel. Blijkbaar was van voormelde voorwaarde afgeweken. Kort na 1472 werd de kapel vergroot en voorzien van een nonnengalerij. Uit het kohier van de tiende penning van 1561 valt op te maken dat het convent twaalf huizen in Hoorn bezat. Toen de stad in 1572 de zijde van Willem van Oranje koos, betekende dit de opheffing van het convent. De zusters werden gedwongen de stad te verlaten. In het gedeelte van het kloostercomplex, dat aan de Kruisstraat lag, werden in 1585 vier scholen ondergebracht; de Grote, de Latijnse, de Franse en de Duitse School. Het gedeelte aan Nieuwstraat werd gesloopt om voor een nieuw gebouw, het huidige Statenlogement, plaats te maken