Zoeken in collecties

Het Klooster Catharinadal, waarvan de zusters naar hun zwarte hoofdsluier in de volksmond faliezusters of feijlenzusters genoemd werden, is mogelijk ontstaan uit een gemeenschap van begijnen. Deze gemeenschap werd omstreeks 1350 gesticht door Elizabeth, dochter van Henricus de Molendino oud-schepen van Maastricht en was gevestigd in een huis, dat Poort van Pietersheim heette en eigendom was van de familie Merode, die op het Kasteel Pietersheim te Lanaken woonde. Op voorwaarde geen kloosterregel te zullen aannemen, kreeg de gemeenschap zowel van de bisschop van Luik als van de stad Maastricht toestemming zich in het Jekerkwartier te vestigen op een terrein achter het Minderbroedersklooster vlak bij de stadsmuur. Tot de taak van de gemeenschap behoorde het verplegen van zieken, zwakzinnigen en pestlijders. In de jaren 1647 tot 1652 werd om onbekende reden de behuizing van de gemeenschap geheel opnieuw opgetrokken. Tevens werd er een kapel gebouwd, die met het koor tegen de muurtoren geleund stond. De gemeenschap nam met de derde regel van Sint Franciscus echter toch een kloosterregel aan. De taak van het verplegen van zieken, zwakzinnigen en pestlijders werd toen door de grauwzusters overgenomen. Voortaan legden de faliezusters zich toe op het wassen en herstellen van kerklinnen en borduren van liturgische kleding. In 1796 werd het klooster opgeheven. Er woonden toen nog zes zusters en een novice. Het kloostercomplex kreeg toen verschillende bestemmingen. Onder meer werden er woningen voor politieagenten in ondergebracht. Ook thans heeft het nog een woonfunctie. De kapel werd omstreeks 1865 afgebroken