Zoeken in collecties

Het Sint Ursulaconvent in Schiedam vindt zijn oorsprong in een voor het eerst in 1403 vermelde gemeenschap van zusters, die samenwoonden in een huis, dat ten oosten van de Sint Janskerk lag. Dit huis was in 1405 door een zeker Machteld van der Specke en haar schoonzoon in eigendom aan de stad overgedragen. Dit onder de voorwaarde, dat het huis tot zusterhuis bestemd moest worden en dat zusters uit Delft en Rotterdam binnen een jaar dit huis moesten betrekken. Het gelukte de stad aan deze voorwaarde te voldoen. Het convent, dat in de eerste tijd Sint Katrinenhuis heette, behoorde blijkens een vermelding uit 1424 tot de derde orde van Sint Franciscus. Ook was het convent aangesloten bij het kapittel van Utrecht. Eveneens in 1424 kregen de zusters van de pastoor van Schiedam en de proost van de norbertijner proosdij Koningsveld in Delft enkele voorrechten, waaronder het hebben van een eigen kapel en het kiezen van een eigen priester om biecht te horen en de sacramenten toe te dienen. Een jaar later werd overgegaan tot het besluiten van het convent. Tevens werd toen aan personen en goederen van het convent de kerkelijk vrijheid verleend. De stadsbrand van 1428 legde de kloostergebouwen in as. De zusters kregen toen toestemming een nieuw klooster te bouwen, dat in 1430 gereed kwam. Niet precies kan worden aangegeven waar dit nieuwe klooster lag. Aannemelijk is dat op het terrein stond dat begrensd wordt door de Kethelstraat, stadswallen en de huidige Zijlstraat. In de jaren na de brand kende het convent zijn grootste bloeiperiode. Door schenkingen, uiterste wilsbeschikkingen en aankopen nam het bezit aanzienlijk toe. In 1438 werd toestemming verleend voor zowel het vergroten van het terrein als de bouw van een nieuwe kapel, die in 1447 gewijd werd. In 1571 werd het convent onder toezicht van de minderbroeders geplaatst. Toen de stad zich in 1572 bij de Opstand aansloot, werd het convent opgeheven. Tussen voornoemd jaar en 1598 werden het klooster en de kapel verwoest