Zoeken in collecties

Het Wittevrouwenklooster, dat binnen de stadsmuren in de noordoosthoek van de stad Utrecht lag, behoorde aanvankelijk tot de orde van de Boetezusters van de Heilige Maria Magdalena. Deze orde, die speciaal voor tot inkeer gekomen publieke vrouwen bedoeld was, werd in 1227 opgericht. Het Wittevrouwenklooster moet na dit jaar gesticht zijn, maar vóór 1248 toen het een schenking ontving. In de 14e eeuw nam het convent de regel van de orde van Prémontré aan, echter zonder tot deze orde toe te treden. Steeds meer welgestelde, vooral vrijgezelle adellijke dames traden tot het klooster toe. De priorin liet zich in het laatste kwart van de zestiende eeuw bij tijd en wijle ook 'abdis' noemen. Na 1600 werd zij consequent als 'vrouwe' aangeduid. In 1581 kwam het klooster onder bestuur en beheer van de Ridderschap en Staten van Utrecht te vallen. Veel goederen werden toen verkocht. Geleidelijk aan ontvolkte het klooster en kwamen steeds meer kloosterlingen, onder toekenning van een toelage, de zogeheten Wittevrouwenprebende, buiten het kloosterterrein te wonen. Na brand van de kloostergebouwen in 1652 en in 1663 werd dwars over het kloosterterrein heen de Ridderschapstraat aangelegd. In 1678 volgde de afbraak van de kloostergebouwen die bij de branden gespaard waren gebleven en werden er aan voornoemde straat enkele huizen gebouwd en tuinen aangelegd. In 1679-1680 werd het overgebleven gedeelte van de Wittevrouwenkerk gerestaureerd om in 1709 alsnog gesloopt te worden