Zoeken in collecties

De Derde Kruistocht werd onder aanvoering van de Duitse keizer Frederik Barbarossa gehouden om Jeruzalem en het Heilig Land weer in christelijke handen terug te brengen. Als eerste werd de havenstad Akko belegerd, waar door kooplui uit Bremen en Lübeck een veldhospitaal ingericht werd om de zieke en gewonde kruisvaarders op te vangen. Hieruit ontstond de Duitse Orde die in 1199 door de paus erkend werd en in 1221 door de Heilige Stoel gelijkgesteld werd aan de geestelijke ridderorden van de Tempeliers en Johannieters en daarmee rechtstreeks onder pauselijk gezag kwam te vallen. Lid van de Duitse orde waren zowel ridderbroeders en priesterbroeders, die de geloften van armoede, kuisheid en gehoorzaamheid aflegden, als lekenbroeders, die zich uitsluitend verbonden tot een gelofte van dienstbaarheid. De orde ondervond steun van veel edelen en machthebbers die haar, verspreid over vooral Midden-Europa, veel goederen schonken, waardoor de orde uitgroeide tot een Europese macht van betekenis. Het bezit van deze goederen, met het beheer waarvan de orde haar activiteiten financierden die toen naast geestelijke zorg en liefdadigheid vooral de strijd tegen de andersgelovigen betroffen, was ingedeeld in landcommanderijen, balijen genaamd. Elke balije omvatte een tien- tot twaalftal commanderijen. Aan het hoofd van de Duitse Orde stond een grootmeester die aan het gezag van de Paus onderworpen was. Vanaf 1225 verlegde de Duitse Orde zijn aandacht van het Midden-Oosten naar de streken ten zuiden en oosten van de Oostzee. Daar vormde de Duitse Orde een eigen staat die het noorden van het huidige Polen en de Baltische staten omvatte. Na de bloeitijd van de orde in de 14e eeuw volgde in de 15e eeuw een periode van neergang. In de tijd van Luther en de Reformatie werd de Duitse Orde een wereldlijke organisatie en is dat nog steeds. Van de Duitse Orde waren in de Nederlanden de balije Alde Biezen en de Utrechtse Balije gevestigd, waaronder respectievelijk 12 en 14 commanderijen vielen