Zoeken in collecties

Joost van Kruiningen, ridder, heer en kamerling van hertog Filips de Goede, en zijn echtgenote Elisabeth Swilden vroegen paus Pius II in 1457 om toestemming voor het in Hulst vestigen van een minderbroederklooster. In 1458 gaf de paus deze toestemming evenals Filips de Goede, die in 1460 het klooster onder zijn bescherming nam. Al spoedig na 1458 vestigden zich in Hulst de eerste observanten. Ze vonden huisvesting in een voormalig begijnhof dat buiten de stad bij de Asschepoort lag. Het aldus ontstane klooster ressorteerde onder de Vlaamse custodie die onder de provincie Francia Parisiensis viel. Om strategische redenen werd van stadswege in 1488 besloten het klooster af te breken. De observanten kregen toen binnen de stadsmuren een grotendeels braak liggend stuk grond toegewezen dat toen Schelphoek heette. Voor de bouw hier van het nieuwe klooster werd veel materiaal van het oude klooster gebruikt. Bij de stadsbrand in 1562 liep het klooster zware schade op. Daar bovenop kwam nog eens de schade die aangericht werd toen bij de beeldenstorm in 1566 het klooster geplunderd en vernield werd. Door de Gentse Calvinistische Republiek werden in 1578 troepen in Hulst gelegerd. Opnieuw viel het klooster toen aan plunderingen ten offer, terwijl de broeders uit de stad verbannen werden. Ze keerden terug toen Hulst zich in 1583 aan de Spaanse hertog van Parma overgaf. In 1591 kwam de stad echter in handen van de Staatsen. Het klooster werd toen kazerne. In 1596 kwam de stad weer onder Spaans bewind. Het klooster werd toen vrijwel geheel verwoest, maar werd vervolgens gedeeltelijk gerestaureerd. Tot voltooiing van deze restauratie werd overgegaan toen in 1617 het kloostercomplex overgedragen werd aan de recollecten, die evenwel in 1645, toen Hulst door Frederik Hendrik ingenomen werd, uit hun klooster en uit de stad verdreven werden. Het klooster werd vervolgens ingericht als weeshuis en diaconie. De in 1629 opgeleverde, nieuw opgetrokken kerk ging toen als arsenaal dienst doen