Zoeken in collecties

De eerste vermelding van het Utrechtse minderbroederklooster, dat in de zuidwesthoek van het Janskerkhof was gelegen, dateert uit 1244 toen de gardiaan van dit klooster aangesteld werd als raadsman van de benedictinessenabdij te Rijnsburg. Voor de bouw van hun klooster, dat het hoofdklooster van custodie Holland werd, kochten de minderbroeders in 1247 het claustraal huis van de proost van het kapittel van Sint Jan. Bij de stadsbrand in 1279 werd ook het minderbroederklooster in as gelegd. In 1308 zou het op kosten van de weduwe van Gijsbrecht III Bot, heer van der Eem, herbouwd zijn. In 1445 kwam een aantal observanten in de stad. Het stadsbestuur verbood de inwoners hen zowel onderdak te verschaffen als van eten en drinken te voorzien. Hierdoor werd het hen onmogelijk gemaakt zich in de stad te vestigen. Hieruit blijkt, dat het stadsbestuur de observantiebeweging toen alles behalve gunstig gezind was. Omstreeks 1480 kwam het convent in behoeftige omstandigheden te verkeren. Vermoedelijk was de toename van het aantal bedelordekloosters in de omgeving daaraan debet. Dit maakte ten nadele van de bestaande conventen de spoeling dunner. Voorts nam het aantal schenkingen af door een dalende populariteit bij de bevolking, die een groeiende sympathie voor de observantiebeweging aan de dag legde. In 1489 en opnieuw omstreeks 1500 voerde het convent een hervorming “sub ministris” door, waarbij het convent onder het gezag van de conventuelen bleef vallen. Begin 16e eeuw ging het convent dan toch over naar de observantie. Toen in 1580 de toenemende invloed van de calvinisten tot onlusten in de stad leidde, verboden de Staten de uitoefening van de katholieke godsdienst. De broeders werd toen de toegang tot de stad ontzegd. Het kloostercomplex werd geconfisqueerd. In 1581 werd de kerk gesloopt. Van de klooster resteert thans nog de in 1518 nieuw gebouwde refter, die door de Staten van Utrecht in gebruik genomen werd en thans bij de universiteit als collegezaal in gebruik is