Zoeken in collecties

Zoals de meeste middeleeuwse norbertijner kloosters was abdij Mariënweerd aanvankelijk een dubbelklooster. Toen het generaal kapittel van de orde van Prémontré omstreeks 1180 het besluit nam de dubbelkloosters in twee afzonderlijke kloosters voor mannen en vrouwen te splitsen, nam abdij Mariënweerd in het begin van de 13e eeuw het initiatief om ook tot zo’n splitsing over te gaan. Ter huisvesting van de zusters werd de uithof van de abdij in de buurtschap Zennewijnen, gelegen nabij Ophemert in de Tielerwaard, aangewezen. In deze buurtschap had het St. Walburgkapittel uit Tiel een door bedevaartgangers druk bezochte, aan Maria toegewijde kapel. In 1216 wist Mariënweerd deze kapel te verwerven. Met nog enkele schenkingen kon toen worden overgegaan tot de eigenlijke stichting van het klooster, waar omstreeks 1225-1228 de zusters Van Mariënweerd ondergebracht werden. Nadat zich bij hen een tiental zusters uit het klooster Füssenich bij Bonn gevoegd had, kon de bisschop van Utrecht de stichting in 1229 uiteindelijk bekrachtigen. Officieel stond het klooster, dat de naam Mariënschoot kreeg, onder parterniteit van de abt van de abdij van Prémontré. In de praktijk kwam dit er echter op neer dat de visitaties verricht werden door de abt van Mariënweerd, uit welk convent steeds de proost van Mariënschoot afkomstig was. In 1379 viel het klooster inclusief de kapel door het oorlogsgeweld in Gelre aan brand ten offer. Herstel volgde toen. Bij de Opstand in de Nederlanden in 1572 kwamen de bezittingen van het klooster in handen van de prinsgezinden. Dit betekende het einde van Mariënschoot. De zusters namen de wijk naar Tiel en kregen vanaf 1579 een jaarlijkse toelage. Alleen de naam van een grote 19e-eeuwse boerderij, 'Het Klooster', herinnert nog aan het bestaan van Mariënschoot