Zoeken in collecties

Ten tijde van de Eerste Kruistocht, na de herovering van Jeruzalem in 1099 door de kruisvaarders, werd het kathedraalkapittel van het patriarchaat van Jeruzalem gesticht. Uit dit kapittel, dat de bediening van de Heilige Grafkerk toegewezen kreeg, ontstond de Heilige-Graforde toen het kapittel in 1114 de Regel van Augustinus aannam. Daardoor verplichtten de aan het kapittel verbonden kanunniken zich tot een gemeenschappelijk leven in gehoorzaamheid, armoede en kuisheid. In 1122 werd het kapittel door paus Callixtus II erkend als Orde van de Reguliere Kanunniken van het Heilig Graf. De oudste charters van de Orde vermeldden al dat ook “sorores”, zusters, tot de Orde konden toetreden. Aanvankelijk leidde dit tot het ontstaan van dubbelkloosters. Later echter hadden de sepulcrinessen, zoals de zusters gewoonlijk werden genoemd, in afzonderlijke vrouwenkloosters hun eigen huisvesting. Vanuit het Heilig Land verspreidde onderhavige vrouwelijke tak van de Orde zich in Spanje, waar in 1276 in Zaragossa zijn oudste nog bestaande klooster gesticht werd. Evenals hun medebroeders, de sepulcrijnen, verbonden de sepulcrinessen zich bij hun professie tot een leven in armoede, kuisheid en gehoorzaamheid naar de regel van Augustinus en de "Constitutiones ordinis Sepulcri Dominici". Toegewijd om “God te loven voor de gave van verlossing en om de glorie van de opstanding van de Heiland te bezingen” verplichtten ze zich tot een leven in gebed, dat zich dag en nacht in het koor voltrok en enkel mogelijk was doordat conversinnen de dagelijkse taken van hen overnamen. Vanaf de 15e eeuw legden zij zich ook toe op het opvoeden en het geven van onderwijs aan meisjes. De sepulcrinessen in de Nederlanden, Engeland en Duitsland kwamen voort uit de stichting in 1480 door Jan van Abroek van een vrouwenklooster in Kinrooi. Terwijl de Franse Revolutie het einde betekende voor de mannelijke tak van de Orde, slaagde de vrouwelijke tak er in om in Spanje, in Engeland en in de Nederlanden te overleven